Actie! Op de set van Het leven is vurrukkulluk
V.l.n.r. regisseur Frans Weisz (tweede van links) met zijn hoofdrolspelers Géza Weisz (Boelie), Reinout Scholten van Aschat (Mees) en Romy Louise Lauwers (Panda). Foto: Bob Bronshoff
Vondelstraat 59, 1054 GK Amsterdam, 31 mei 2017, 14.34 uur
“In deze straat is het allemaal begonnen”, zegt Frans Weisz, terwijl er voor de deur van Vondelstraat 59 een rails wordt neergelegd voor de opnamen van Het leven is vurrukkulluk. Hij wijst. “Daar, op nummer 51, in het huis van Jan Vrijman, werkte ik vijftig jaar geleden al aan een eerste scenarioversie voor deze film.”
In 1961 verscheen Remco Camperts Het leven is vurrukkulluk, over een mooie lentedag, waarop dichter Boelie en jazzpianist Mees in het Vondelpark de mooie, vijftienjarige Panda ontmoeten. Weisz wilde het in 1964 verfilmen; samen met Campert schreef hij een script. De Amerikaanse acteur Keir Dullea, Huib Broos en Kitty Courbois zouden de hoofdrollen spelen. De financiering kwam echter niet rond en nadat hij bij Campert op zolder een notitieblokje had gevonden getiteld ‘Aantekeningen voor een nieuwe roman: Het gangstermeisje’ stortte Weisz zich op Het gangstermeisje – met Kitty Courbois in de hoofdrol.
Sindsdien liet Het leven is vurrukkulluk Weisz nooit helemaal los; illustere duo’s als Koot & Bie en Bram & Freek waren ooit opties om Boelie en Mees te spelen. “Ik was altijd met die jongens bezig. Totdat ik een paar jaar geleden ontdekte dat het om het meisje draait. Net als bij Jules et Jim, daarvan weet ook niemand meer wie de mannen naast Jeanne Moreau waren.”
Ruim honderdvijftig meisjes en actrices passeerden de revue, en toen zag Weisz de Vlaamse danseres en actrice Romy Louise Lauwers. Hij wist direct: dat is Panda. De jongens worden nu gespeeld door Reinout Scholten van Aschat (Mees) en Frans’ zoon Géza Weisz (Boelie). Theo Nijland, die ook de muziek verzorgt, schreef een scenario waarin de jaren zestig op ingenieuze wijze met het heden worden verbonden. Matthijs van Heijningen en Guurtje Buddenberg (Sigma Pictures) produceren, Remco Campert heeft teksten voor de proloog en de epiloog ingesproken.
Weisz wordt weggeroepen; alles is in gereedheid gebracht voor de repetities: Mees (jasje, dunne das) neemt Panda (rood rokje, rood-witte blouse, blote navel) mee naar het huis van Boelie (oversized jasje, grote hoornen bril). “Doe iets waardoor het verrassend wordt”, geeft Weisz zijn acteurs mee. “Het is te traag, te loom”, vindt hij na de eerste repetitie. “Het moet veel vrolijker, dynamischer.”
Als hij tevreden is over het spel, verschijnt er een grote wolk voor de zon. Weisz wil er niet op wachten. “En actie!”, zegt hij, staand achter een monitor, met zijn script tussen zijn knieën geklemd. Het moet nóg opgewekter, vindt Weisz na de tweede take. “Hou het een beetje pittig”, zegt hij tegen Scholten van Aschat. “Je kan niet wachten om achter de piano te gaan zitten om haar te verleiden. Oké? Oké hè?! Ja? Yes!” Een paar minuten later is Weisz tevreden.
“Ik ben een beetje verbaasd hoe goed ik hem vind regisseren”, zegt Géza Weisz. “Hij is alleen maar geïnteresseerd in de acteurs en hij herkent de dissonanten, de valse tonen in tekst en bewegingen. Dat zorgt voor vertrouwen, je kan heel veel aanbieden.” Hij lacht. “Het is heel vet om dit nu samen te doen, dit neemt niemand ons meer af.” Frans: “Ik heb nu al heimwee, terwijl ik nog bezig ben.”
Het leven is vurrukkulluk Nederland, 2017 | Scenario Theo Nijland | Regie Frans Weisz | Productie Sigma Pictures/Matthijs van Heijningen en Guurtje Buddenberg | In coproductie met NTR/Marina Blok | Uitvoerend producent Mardou Jacobs | Camera Goert Giltay | Montage Erik Disselhoff | Art direction Vincent de Pater | Kleding Manon Blom | Make-up Marly van de Wardt | Muziek Theo Nijland | Met Géza Weisz, Reinout Scholten van Aschat, Romy-Louise Lauwers, Anniek Pheifer, Teun Kuilboer, Willeke van Ammelrooy, Stefan de Walle | Kleur, circa 100 minuten | Omroep NTR | Distributie Just Bridge | Te zien vanaf januari 2018
