Redactioneel

Het leukste bericht op filmtwitter van de afgelopen tijd was dat de Argentijnse arthousekoningin Lucrecia Martel (Zama) met Marvel had gepraat over de regie van een toekomstige Black Widow-film met Scarlett Johansson. Ik zou als ik Martel was ook met Marvel gaan praten. Niet alleen omdat er slechts één letter verschil tussen onze namen zou zitten. Maar vooral omdat je als je Lucrecia Martel bent, je natuurlijk reuze nieuwsgierig bent waarom zo’n monsterstudio in hemelsnaam met jóu zou willen praten? Ik bedoel, hebben ze La mujer sin cabeza (The Headless Woman, 2008) niet gezien? Of heeft die titel ze op het verkeerde been gezet? (Dan hebben ze ’m alsnog niet gezien). Of is er ergens in de Marvelmultiverses een universum mogelijk waarin de geniaal-grillige en intuïtieve manier van filmen van Martel precies de juiste aanpak blijkt voor deze supervrouw (Natalia Alianovna Romanova natuurlijk, maar je mag Martel ook best een superwezen vinden).

Indiewire meldde dat Marvel volgens Martel vooral in een vrouwelijke regisseur geïnteresseerd was omdat ze iemand nodig hadden die inzicht zou hebben in Scarlett Johanssons personage. Maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over de actiescènes. De suggestie was dat die ook best door een man geregisseerd konden worden. [Bijvoeglijk naamwoord naar keuze… ik neig naar verbijsterend of verrukkelijk] Seksisme dus.

Filmcriticus Kayleigh Donaldson legde de vinger op een andere zere plek. Doordat Hollywood alleen nog maar geobsedeerd is door franchisefilms en indiefilms het steeds moeilijker hebben, constateert zij dat de enige manier waarop we getalenteerde regisseurs nog kunnen prijzen is door te speculeren welke superheldenfilm ze zouden kunnen regisseren. Alsof je Kate Tempest een geweldige dichter vindt omdat ze ook best een deel van Harry Potter had kunnen schrijven.

Namens het Filmkrantteam een filmrijk 2019! Met veel vrolijke spraakverwarringen. Zo lang we het maar over film (kunnen) blijven hebben.

@danalinssen