You Resemble Me

Een terecht meermalen bekroond portret van Hasna Aït Boulahcen, die na de aanslagen in Parijs 2015 door media werd neergezet als eerste vrouwelijke zelfmoordterrorist. Regisseur Dina Amer schetst een genuanceerd beeld van een kwetsbare jonge vrouw en laat zien hoe extremisten niet worden geboren, maar gemaakt.

Hasna Aït Boulahcen was na de terroristische aanslagen in de Franse hoofdstad lange tijd een dankbaar mediaonderwerp. Het sprak tot de verbeelding: een jihadstrijder, voormalig sekswerker, drugs- en drankverslaafde.

Journalist Dina Amer schreef op die golf van sensatie ook een stuk over haar tragische leven, maar kreeg daar spijt van toen bleek dat de jonge vrouw niet vrijwillig voor de dood had gekozen. Met You Resemble Me vertelt ze het ware verhaal van Hasna, gebaseerd op meer dan driehonderd uur aan interviews.

Het is een indrukwekkend portret, waarvan de eerste contouren worden geschetst in Hasna’s jeugd, die ze doorbrengt met haar jongere zusje Mariam. Die jonge jaren worden gezien vanuit het perspectief van de meisjes, die met elkaar een fantasiewereld creëren waarin ze alles aankunnen, zolang ze bij elkaar zijn.

Het zijn prachtige, soms droomachtige scènes, onwaarschijnlijk goed gespeeld door de jonge zusjes Lorenza en Ilonna Grimaudo. Met de twee kinderen verdwijn je in een spannend en liefdevol universum, waar ze wreed uit worden weggehaald door de realiteit van een onbekwame moeder en een hard jeugdzorgsysteem.

De film maakt een grote sprong in de tijd naar de bijna volwassen Hasna, al even voortreffelijk gespeeld door vooral Mouna Soualem. Omdat in de media drie beelden van Hasna bestonden, wordt ze ook in de film door drie personages verbeeld, met de grootste rol voor Mouna. Ze worstelt met seksisme, racisme, armoede en geweld, waar ze aan ontsnapt door drugs en drank. Pas na de zoveelste klap is ze murw genoeg om vatbaar te zijn voor de verlokkingen van het religieuze radicalisme dat zich aandient in de persoon van haar neef: hij laat haar eindelijk welkom, gewild en nuttig voelen.

Amer laat mooi zien hoe geleidelijk het proces verloopt en waarom het niet onlogisch is dat met name jonge mensen in kansarme situaties zich laten verleiden tot extremisme. De archiefbeelden van de aanslagen worden naadloos gemixt met het geromantiseerde verhaal van Hasna. De documentairebeelden van interviews met haar familie aan het einde vormen een waardevolle aanvulling.

Het enige minpuntje is de onnodige fysieke verbeelding van Hasna in drie personages (van wie er een wordt gespeeld door de filmmaker zelf). Ook zonder die drie verschillende verschijningen snap je de interne strijd van de jonge vrouw, die heen en weer wordt geslingerd tussen de sterke wil van haar onafhankelijke zelf en de onvervulde behoeftes van het kwetsbare kind dat ook nog in haar leeft.