Woodshock

Als een schilder besluit te gaan beeldhouwen, beschouwen we al het werk nog steeds als één oeuvre. Hetzelfde moet gelden voor het regiedebuut van Kate en Laura Mulleavy — de zussen achter het populaire designlabel Rodarte. Hun signatuur van donker romantisme is namelijk ook duidelijk zichtbaar in Woodshock, waarin wietverkoper Theresa (Kirsten Dunst) haar zieke moeder helpt om te sterven met behulp van een joint doordrenkt van een dodelijke substantie.

Omringd door de indrukwekkende mahonie­bomen van Noord-Californië verliest ze zich­zelf vervolgens in rouw en schuldgevoel. In een waas van al dan niet dodelijke rook dwalen we samen met haar door het immense bos, omringd door een organisme dat er al eeuwen is en er eeuwen na ons ook zal zijn. Tenzij wij het geweld aan doen.

In een interview in Vogue beschreef Kate hun designwerkproces als “het manipuleren van simpel textiel tot hele ingewikkelde dingen”. Hetzelfde lijkt te gelden voor Woodshock. Het verhaal is simpel, de visuele uitvoering net zo gelaagd als hun kleding. Beelden worden over elkaar geprojecteerd, het vele pastel- en neonlicht penetreert de lens, Theresa zweeft door de bossen. Peter Raeburn voegt met zijn esoterische soundtrack een extra laag nevel toe. Maakt dat de film begrijpelijker? Nee. Maar wel esthetisch bevredigend. Het beste is daarom de film als kleding te benaderen: als een ervaring, die je jezelf kunt aanmeten.