Wicked Little Letters

Een vrome vrouw (Olivia Colman) wordt belaagd door vulgaire brieven. Wicked Little Letters presenteert die waargebeurde anekdote als schokkender dan hij in werkelijkheid is.

Wicked Little Letters heeft iets tegenstrijdigs. Hoewel Thea Sharrocks (Me Before You, 2016) nieuwste film bijna volledig bestaat uit twee vrouwen die elkaar de huid vol schelden, is het resultaat bijzonder tam.

Dat heeft paradoxaal genoeg iets te maken met de grote hoeveelheid scheldwoorden die worden uitgesproken. Edith (Olivia Colman) ontvangt al een poosje vulgaire brieven die, zo vermoedt ze, afkomstig zijn van haar grofgebekte buur Rose (Jessie Buckley). Na één of twee voordrachten is de schok van het obscene taalgebruik er wel af, maar dan begint het gevloek en gescheld pas net.

Het is 1920. Edith is nooit getrouwd en woont nog bij haar ouders, waar ze haar dagen vult met schoonmaken en het lezen van bijbelverzen. Dan komt de vrijgevochten Rose naast haar wonen. Edith neemt haar onder haar hoede, want zonder haar supervisie zou Rose’s jonge dochter later vast net zo worden als Rose zelf: een drinkgrage weduwe met een vies huis. Edith had alleen maar goede bedoelingen. En nu wordt juist Edith uitgemaakt voor vieze hoer.

Sharrock giet deze (waargebeurde) anekdote over een Brits badplaatsje dat wordt opgeschrikt door obscene brieven in de vorm van een mysterie. Dat Rose het niet heeft gedaan is meteen duidelijk en het daagt al snel wie de echte boosdoener is, hoewel dit pas veel later wordt onthuld.

Sharrock gebruikt het genre om de spot te drijven met de genderrollen van 1920. Ze introduceert agent Gladys Moss (Anjana Vasan), die haar eigen onderzoek begint omdat haar nietsnutten van bazen haar twijfels over de zaak niet serieus nemen. Wat volgt is een herhaling van dezelfde observatie. Alle mannen zijn hansworsten, die luidkeels hun eigen grootsheid bezingen en de vrouwen in hun leven naar beneden praten. Als vrouwen hetzelfde doen als mannen (drinken of schelden of een mening hebben) worden ze uitgemaakt voor sletten. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in deze kritiek, maar juist omdat de film de situatie op komische wijze uitvergroot, zegt ze niet zo bar veel.

Colman speelt Edith als een cartoonesk vrome vrouw. Wicked Little Letters hekelt Ediths kleinzieligheid, maar laat ook zien dat die vooral komt door de samenleving waarin ze is opgegroeid. Toch draait dit verhaal volledig om de schokfactor van het horen vloeken van deze zogenaamd vrome vrouw. Colman kan trouwens lekker schelden, maar de lol daarvan is niet genoeg om de film te dragen.