What We Do In the Shadows

Wie denkt dat het vampiergenre nu echt uitgemolken is, heeft niet gerekend op een Nieuw-Zeelands duo dat met What We Do in the Shadows een verrukkelijke nep-documentaire heeft afgeleverd.

Het kan niet op met de slimme grappen in What We Do in the Shadows (publieksprijs Toronto en Sitges), geserveerd in een reality tv-achtige setting: het huis van vier vampiers in Wellington, waar de bloeddorstige mannen als eeuwige studenten samenleven. Inclusief de wekelijkse vergadering dus waar de ergernissen over de afwas en alle andere troep op tafel komen. Op zijn vampiers betekent dit dat de dandy van het stel met klem vraagt of er toch alsjeblieft een krant kan worden gelegd op de bank waar de maagden in de nek worden gebeten, om het bloedspatten nog enigszins te beperken — van die dagelijkse beslommeringen. De gevreesde Vladislav — open blouse, zwaar Roemeens accent — onderbreekt zijn satanische orgie en draagt met moeite zijn steentje bij aan de groep: hij had laatst een vrouw aan de haren over de grond gesleept en zo gelijk de vloer geveegd, dat telt toch ook?
Na de vergaderscène blijven de grappen maar komen, die nog aan kracht winnen door de onderonsjes tussen de kijker en de vampiers, die regelmatig een veelbetekenende blik in de camera werpen. Spelbreker is Nosferatu, die hier Peter heet, die bewegingsloos in de stenen muur hangt, maar buiten ons zicht de meest afschuwelijke daden pleegt. En dan is daar de nieuwe vampier, een niet al te snuggere jongen die zwaar teleurgesteld is na de eerste euforie: hij kan als vampier geen patat meer eten en ook geen dag-tv meer kijken. "Don’t believe the hype!" roept hij ons wanhopig toe.
De tot leven gekomen vampiers zijn vooral zo onweerstaanbaar door de acteurs, waarvan er twee (Clement en Waititi) de regie voor hun rekening namen. Vampierkomedies komen en gaan maar deze kan worden bijgeschreven als een van de meest onsterfelijke.

Mariska Graveland