Vittoria

Bekroond met de prijs voor Beste Italiaanse film op het Filmfestival van Venetië, dit adoptieverhaal dat over veel meer gaat.

Plotseling valt iedereen stil, wanneer Jasmine tijdens een etentje met familie en vrienden ogenschijnlijk zelfverzekerd meedeelt: “We gaan adopteren!” Haar man Rino weet van niets en roept haar boos tot de orde, terwijl haar oudste zoon, met wie Jasmine een warme band heeft, er het zijne van denkt. Niemand begrijpt goed wat er aan de hand is. Ze heeft toch al een prachtig gezin met drie jongens?

Maar Jasmine (Marilena Amato), een kapper in een arbeidersbuurt van Napels, heeft iedere nacht een droom waarin haar pas overleden vader een meisje haar richting op duwt, wat haar een vreemd geluksgevoel geeft. Moet ze een meisje adopteren? Ook als dat haar leven mogelijk op zijn kop zet?

Je droom najagen brengt in werkelijkheid nogal wat complicaties met zich mee, laten Alessandro Cassigoli en Casey Kauffman zien in hun nuchtere, maar zeer invoelend neergezette tweede speelfilm Vittoria. Dat die verwarrende en sterk opspelende gevoelens in de aanloop naar een adoptie zo overtuigend overkomen heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat Amato en haar familieleden hier min of meer zichzelf spelen. Amato speelde al een bijrol in Californie (2021), de eerste film van Cassigoli en Kauffman. De filmmakers hoorden hoe zij haar dochter had geadopteerd en daarmee was het idee geboren.

De internationale adoptieprocedure met al zijn obstakels en onvoorziene wendingen is de rode draad, maar Vittoria gaat vooral over alles wat daarmee wordt losgewoeld. De strijd met haar man Rino, die timmerwerk doet en eigen toekomstplannen heeft; de noodzaak tot openhartigheid; het besef dat er naast alle gekrakeel toch een sterke band is. De toon is goed getroffen, de documentaire-­achtergrond van de makers zal zeker meespelen. Vittoria ontvouwt zich als een samenspel van gevoelige, authentiek ogende scènes, bondige montage en levensecht spel als opmaat naar een ontroerend slot.

Vittoria is geen psychologisch drama dat diepgravende verklaringen zoekt, al is er genoeg stof tot nadenken. De film laat vooral goed zien hoe grillig het leven kan zijn en hoe je daarin een weg moet vinden. Een portret van een ogenschijnlijk sterke vrouw die een eigen keuze maakt, maar misschien haar verlangen ook zelf niet goed begrijpt. En die zich tegelijkertijd realiseert hoeveel ze van de mensen om haar heen houdt. Je bent samen, met alles wat daarbij hoort. Eigenlijk heel mooi dat iemand zo’n verhaal in deze tijd vertelt.