VERSAILLES

Het moderne zwerversprookje versailles drijft op het acteren van de kortgeleden overleden Guillaume Depardieu.

In oktober overleed Guillaume Depardieu, de zoon van, op 37-jarige leeftijd aan een combinatie van uitputting — hij leidde een ruig leven — en longontsteking. In Nederland maakte het bericht weinig indruk, want de acteur is hier vrijwel onbekend. Guillaume Depardieu speelde vanaf 1990 weliswaar in bijna veertig Franse films, maar daarvan zijn er maar een stuk of drie in Nederland te zien geweest. versailles laat zien dat de acteur meer was dan de zoon van, want de film drijft op zijn acteren. Depardieu — sluik lang haar, scherp gezicht, priemende ogen — speelt de zwerver Damien, die met andere zwervers in de buurt van het paleis van Versailles in het bos woont. Hij leeft van het voedsel dat supermarkten weggooien en heeft genoeg aan zichzelf. Zijn leven verandert ingrijpend als hij in het bos de zwerfster Nina ontmoet. Het klikt en al snel zit Damien met Nina en haar vijfjarige zoontje rond een knapperend houtvuurtje. Altijd gezellig. De ruige romanticus citeert een gedicht, waarna de liefde toeslaat. The day after is minder leuk, want Nina blijkt verdwenen en heeft haar zoontje achtergelaten. Loner Damien zit opgescheept met het kind. Omdat versailles een modern sprookje is, brengt hij het kind niet naar de politie, maar houdt het bij zich. De band tussen de twee wordt steeds steviger, maar kan Damien de verantwoordelijkheid aan? En waar is de moeder gebleven? Onverwachte plotwendingen houden de kijker bij de les.

Romanticus
Regisseur Pierre Schöller maakt het de kijker met versailles, zijn tweede film, niet moeilijk. De tegenpolen in het drama kunnen niemand ontgaan: armoede en rijkdom. Tegenover de weelde van het paleis staat de armoede in het bos. Maar de tegenstelling werkt ook op een ander niveau: versailles gaat ook over beschaving versus wildernis. Hier ontpopt Schöller zich tot een onvervalste romanticus. Zijn zwervers zijn natuurmensen. Zij eten niet met mes en vork, maar leven authentieker dan de aangepaste burgerij. Aan de hypocriete samenleving hebben zij geen boodschap, zij creëren hun eigen wereld. versailles is geen sociaal-realistische film, maar een modern sprookje. De film gaat niet over de drugsverslaafde, verwarde zwervers die we dagelijks tegenkomen, maar over zwerven als levenswijze. Zoals er bewust ongehuwde moeders zijn, zijn er in versailles bewust zwervende outcasts. Het gaat om trotse mensen, die niets met de samenleving te maken willen hebben. Illustratief is dat Nina een sociale uitkering afwijst, omdat ze "niet gekocht" wil worden. Met zijn geïdealiseerde visie creëert Schöller een sprookje, dat van de kijker eist dat hij erin wil meegaan. Hoe geloofwaardig is het dat een vrouw haar kind achterlaat bij een man die ze nauwelijks kent? Volstrekt ongeloofwaardig, maar in het sprookje versailles kan het. Daarin vertrouwt de vrouw op haar feilloze intuïtie. Ze weet dat Damien zich over haar kind zal ontfermen. versailles is stiekem een kerstfilm.

Jos van der Burg