Vermiglio

Met stille precisie toont Vermiglio hoe de komst van een buitenstaander de katholiek-patriarchale structuren in een Alpendorpje destabiliseert.

De besneeuwde bergen die het Italiaanse dorpje Vermiglio omsluiten, hebben zelfs de Tweede Wereldoorlog buiten weten te houden. Dus wanneer een buitenstaander de kleine gemeenschap binnentreedt, zal zijn invloed verreikend zijn.

De buitenstaander in kwestie is Pietro (Giuseppe De Domenico), een ongeletterde Siciliaan. Hij wordt opgevangen door de plaatselijke schoolmeester, Cesare Graziadei (Tommaso Ragno), wiens zeven kinderen in drie bedden slapen.

Cesare is een man van god. Hij regeert over zijn gezin met de Bijbel in zijn hand. Hij en hij alleen beslist wie van zijn kinderen door mag leren, wie moet werken en wie naar het klooster wordt gestuurd. Over het algemeen doen zijn kinderen wat hij zegt. Net als zijn vrouw Adele (Roberta Rovelli), die doorlopend zwanger lijkt te zijn. Ze veegt de vloer en warmt de melk op. Het is het stille, eenvoudige leven van toewijding.

Pietro wordt naar Vermiglio gebracht door Attilio, de neef van de familie. Beide mannen zijn gedeserteerd. Pietro in het bijzonder destabiliseert met zijn komst de patriarchale orde: zijn aanwezigheid doet iets van passie in Cesare’s kleine gemeenschap en grote gezin ontbranden.

Pietro’s komst vindt buiten beeld plaats en wordt overgebracht door middel van dialogen, net zoals de rest van het verhaal van de familie Graziadei terloops wordt gepresenteerd, alsof de kijker zelf een lid van de gemeenschap is aan wie het verhaal via roddels en dorpsbesprekingen wordt overgeleverd.

Filmmaker Maura Delpero, van wie de vader opgroeide in het dorpje in de Alpen en de grootvader daar schoolmeester was, vangt de sfeer van het dorpsleven in heldere, contrastrijke beelden. Delpero gaat voorzichtig te werk, alsof uitleg het verhaal zou verbrijzelen, zoals je sneeuwvlokken kunt verpletteren met een te zware tred.

De film vertelt het alombekende verhaal, van een buitenstaander die de onschuld van een hechte gemeenschap verstoort, met stille precisie. De katalysator is de ontluikende romance tussen Pietro en de naïeve Lucia (Martina Scrinzi), die zwanger raakt en dus met hem zal moeten trouwen.

Nadat Ada (Rachele Potrich) haar oudste zus samen met Pietro heeft gezien, maakt ze een seksueel ontwaken door. Maar haar ontluikende interesse in vrouwen staat haaks op haar religieuze toewijding en Ada straft zichzelf voor haar seksuele gedachten door kippenpoep te eten.

Delpero presenteert dit alles met een verraderlijke vanzelfsprekendheid. Een vanzelfsprekendheid die duidt op het stille begrip tussen leden van een kleine gemeenschap, net zo goed als op een klimaat van diepgewortelde repressie. Eén ding is zeker: de orde die met Pietro’s komst wordt verstoord, kan niet zomaar hersteld worden.