Un fils

De Tunesische filmmaker Mehdi M. Barsa­oui koos 2011, een kanteljaar in de recente geschiedenis van zijn land, als achtergrond voor een aangrijpend relatiedrama waarin alles op losse schroeven komt te staan.

Een verdwaalde kogel bij een aanslag in Tunesië vernielt meer dan alleen de lever van de elfjarige Aziz. Vlak voor het schot valt zien we zijn welgestelde ouders Fares en Meriem nog vol zelfvertrouwen proosten als iemand op een feestje roept: “De pot op met de islamisten!” Met hun zoon op weg naar de vakantiebestemming kan hun geluk niet op. Maar zodra het noodlot toeslaat knapt die bubbel.

Het is niet alleen die hardhandige tuimeling in de Tunesische realiteit die de grond onder de voeten van Meriem (Najla Ben Abdallah) en Fares (Sami Bouajila) wegslaat. De zachtmoedige arts van het kleine ziekenhuis waar ze met de hevig bloedende Aziz (Youssef Khemiri) binnenstormen heeft geen goed nieuws: er is een levertransplantatie nodig. Geheel onvoorzien zal de zoektocht naar een donor iets aan het licht brengen dat de crisis een nieuwe dimensie geeft. Waar Fares en Meriem elkaars hartverscheurende angst en verdriet eerst nog konden delen, daar drijven ze nu in de brede Cinemascope-beelden steeds verder uit elkaar.

Regisseur en scenarist Mehdi M. Barsaoui situeert dit verhaal in de zomer van 2011, kort na de Jasmijnrevolutie maar nog voor de moord op Kadhafi in het naburige Libië. Hoewel Un fils in hoofdzaak een emotioneel geladen relatiedrama is, werpt Barsaoui en passant ook een scherpe blik op de Tunesische samenleving. Daarbij is die politieke beroering op de achtergrond natuurlijk een mooie spiegel van het verlies aan zekerheden en controle waar Meriem en Fares mee worstelen.

Hoewel melodrama op de loer ligt, weet Barsaoui dat doeltreffend te vermijden. De toon is serieus en realistisch, met soms een wijd beeld van een eenzame figuur op een woestijnweg als treffend accent, maar doorgaans dicht op de huid gefilmd. Aangrijpende momenten worden afgewisseld met kalme, geladen beelden en indringende close-ups. Een enkele zin kan al veel zeggen. Hoofdrolspeler Bouajila werd vorig jaar bekroond als beste acteur in de Orrizonti-­competitie van het filmfestival van Venetië.

Die ingetogen benadering overtuigt, al dreigt de verschuiving naar een thriller die de zwartste kanten van de corruptie onthult de aandacht af te leiden van het nieuwe houvast dat Fares en Meriem zoeken. Dat neemt niet weg dat die spannende wendingen een mooie opmaat vormen naar een gevoelvolle ontknoping waarin trots strijdt met geweten en ingrijpende keuzes onvermijdelijk zijn. Wat betekent het om ouder van een kind te zijn? Dat is een kwestie die in het openingsbeeld vol argeloos plezier al werd neergezet.