Two

Deze film over de pogingen van een lesbisch stel om zwanger te worden, lijkt eerder op een strategisch geconstrueerde casus dan een doorvoeld menselijk verhaal. Werd er maar wat meer uitgeweid.

Een veel gehoord commentaar bij langere films: er had gerust twintig of dertig minuten uit gekund. Voor het minder dan tachtig minuten durende Two (Shtaim), waarin het lesbische stel Omer en Bar zwanger probeert te worden via een zaaddonor, geldt het tegendeel: duurde de film maar dertig of veertig minuten langer. Wellicht had er dan meer rust in gezeten.

Al in de eerste anderhalve minuut wordt duidelijk dat Omer en Bar willen proberen een gezin te stichten. Gelukzalig zoenend tijdens de seks komt het hoge woord eruit: “Laten we een kind krijgen.” De pogingen om zwanger te worden en een baby te krijgen, dat is waar de film zich voor de resterende duur op toelegt.

Door die snelle start en directe uitwerking lijkt Two eerder een strategisch geconstrueerde casus neer te zetten voor, zeg, een cursusmiddag van een sociaalpedagogisch wijkteam, dan dat het de tijd neemt ons mee te nemen in de innerlijke belevingswereld van de hoofdpersonen. Met haar constante straight-to-the-point-aanpak lukt het regisseur, scenarist en editor Astar Elkayam nauwelijks de strijd van Omer en Bar op een doorvoelde manier over te brengen. Dat is jammer, want de moeilijkheden van een homoseksueel stel dat zwanger probeert te worden en de dilemma’s waar zij op stuiten, verdienen wel degelijk aandacht. Maar in Two blijft het onderwerp steken in opzetjes en schetsmatigheden, zo gecomprimeerd verteld dat je na verloop van tijd bij iedere zet of nieuw personage al weet dat er niks vrijblijvends zal gebeuren.

Two is een film die naar lucht snakt, naar een langere adem, naar terzijdes of een nutteloze uitweiding. In eerste instantie ben je nog bang dat het personage Omer puur uit dramaturgisch oogpunt een danseres is gemaakt, en haar lichaam een flexibel instrument dat op den duur vertraagd zal worden door de zwangerschap. Na verloop van tijd ga je juist hopen dat er iets dergelijks zal gebeuren. Alles om maar tot leven te komen. Elkayam wil binnen een kort tijdsbestek te veel behandelen. Zo hebben Omer en Bar zo veel zwangerschappen mee te maken, dat een aantal van die mislukte pogingen zelfs in krap twee minuten onsubtiel wordt opgelost in de montage.

Haar acteurs, Mor Polanuer als Omer en Agam Schuster als Bar, en een aantal rake vondsten ten spijt, met de korte duur van haar film en de daaruit voortvloeiende vreemde sprongen krijgt Elkayam in Two weinig voor elkaar. Waarom haar film zo kort moest zijn, blijft de vraag. Misschien heeft ze gewoon niet meer te vertellen.