Twist

Eigentijdse herinterpretatie van Dickens’ klassieker geeft geen memorabele nieuwe draai aan het verhaal over de beroemde wees, maar oogt vooral als een mislukte parodie op de misdaadfilms van Guy Ritchie.

Oliver Twist (gespeeld door Rafferty Law, de zoon van Jude) is in deze moderne adaptatie van Charles Dickens’ roman een extreme graffiti artist én beoefenaar van de acrobatische straatsport freerunning. Via de Londense daken, die zich uitstekend lenen om uit handen van de politie te blijven, beweegt hij zich behendig van wijk naar wijk, op zoek naar onbespoten façades om zijn unieke signatuur op aan te brengen. Aan het begin van de film wordt Twists voorliefde voor kunst al toegelicht: moederlief nam hem voor haar dood regelmatig mee naar het Tate Modern, waar ze hem de diepere betekenissen van schilderijen influisterde.

Maar Twist draait, ondanks al het oppervlakkige geneuzel over kunstenaars, geenszins om kunst, maar om de sensatie van het doen van iets onbetamelijks, zoals het spuiten van graffiti – een kunstvorm die niet door iedereen als zodanig wordt beschouwd. Dus belandt Twist voor de zoveelste keer in een achtervolging met de bobbies, die ditmaal ontaardt in een koddige stoeipartij waarbij hij zijn broek verliest. Gelukkig wordt hij gered door een drietal protegés van een schimmige oud-kunsthandelaar genaamd Fagin (Michael Caine) die een loods bezit met uitzicht op de Londense skyline.

De volgende scène laat zich omschrijven als: ‘Michael Caine raadt je broekmaat.’ Als Twist in zijn boxershort Fagins onderkomen binnenstruint, heeft de nestor – die ondanks zijn hoge leeftijd nog messcherp is – zijn taillemaat meteen bij het juiste eind. Zo wordt de graffiti-zetter met nieuwe broek en al onderdeel van Fagins misdaadfamilie, die een grote kunstroof aan het bekokstoven is waarin een kunsthandelaar (David Walliams) vakkundig om de tuin dient te worden geleid met foefjes en wisseltrucs. Actrice Lena Headey (Game of Thrones) manifesteert zich even later als een potsierlijke bad guy die Fagins volgelingen ziet als “vervangbaar”.

Twist had kunnen zijn gemaakt door Guy Ritchie, gezien de gestileerde slow-motion beelden van ‘coole’ personages, begeleidt door Britse pophits. Maar dit soort scènes ogen in de film van Martin Owen, bekend van het abominabele Killers Anonymous (2019), kneuterig en gekunsteld. Misschien ook omdat maar liefst negen schrijvers zich in de loop der tijd bemoeiden met het scenario. Dat kan maar twee dingen betekenen: óf het adapteren van Dickens blijkt moeilijker dan gedacht, óf het scenario was net als de film vanaf dag een gedoemd te mislukken.

Dat laatste lijkt het geval, wellicht omdat men na een keur aan rewrites alweer was vergeten dat het bronmateriaal een aanklacht was tegen armoede. Zo’n moraal ontbreekt in Twist. Zelfs de beste freerunners hebben geen stunts in huis om deze draak van een film van de afgrond redden.

Twist is te zien op Pathé Thuis en vanaf 8 januari op Film1.