Till

Een familietripje mondt voor een Zwarte tiener uit in een gruwelijke tragedie. In het biografische drama Till zien we hoe zijn moeder vervolgens strijdt voor gerechtigheid.

“Je lijkt net een filmster!” De veertienjarige Emmett ‘Bobo’ Till (Jalyn Hall) bedoelt het helemaal niet slecht als hij een Witte winkelbediende een compliment geeft. Even later fluit hij haar nog vrolijk na. Hij is jong en de onschuld zelve, maar die onschuld is in het zuidelijke Amerika van 1955 helemaal niets waard.

Zijn neefjes waarschuwen Emmett direct: maak je zo snel mogelijk uit de voeten, want als persoon van kleur kom je in Mississippi nóóit weg met dit soort acties. Maar ja, Emmett is op een familietripje en is in zijn relatief veilige thuissituatie in Chicago met zijn moeder (Danielle Deadwyler) en oma (Whoopi Goldberg) niet gewend dat achter elke toonbank gevaar kan schuilen.

Voor die waarschuwingen blijkt het sowieso te laat, want Emmett wordt diezelfde nacht nog van zijn bed gelicht door een woedende Witte meute. Later blijkt hij op gruwelijke wijze te zijn gelyncht, waarna de daders lang vrijuit lijken te gaan. Lynchen is in het Mississippi van die tijd immers nog niet strafbaar en dus lijkt vervolging – zeker met een volledig Witte jury – een onmogelijke opgave.

De waargebeurde zaak waarop Till is gebaseerd, resulteerde uiteindelijk in een golf van woede door Amerika. Emmetts dood werd een symbool voor de gruwelijke uitwassen van het raciale geweld in het Zuiden. Emmetts moeder Mamie liet het er bovendien niet bij zitten en trok net zo lang ten strijde totdat er iets zou veranderen in het onrechtvaardige rechtssysteem. Een van haar belangrijkste acties was het laten fotograferen van het zwaar gehavende lichaam van haar zoon, waardoor de gruweldaden voor het hele land zichtbaar werden. Haar jarenlange strijd voor gerechtigheid was een belangrijke aanjager voor de burgerrechtenbeweging, die uiteindelijk leidde tot de Civil Rights Act.

De huiveringwekkende raciale horror werd recent al verteld in de dramaserie Women of the Movement (2022), maar Till is de betere verfilming. Vooral dankzij het spel van Deadwyler, die minstens een Oscar-nominatie had verdiend voor haar rol – daarvan leek ze ook verzekerd, totdat Andrea Riseborough totaal onverwacht met een nominatie aan de haal ging voor To Leslie.

Deadwyler viel eerder al op met sterke bijrollen in de miniserie Station Eleven (2021) en de Netflix-film The Harder They Fall (2021), maar heeft met Till haar grote doorbraak te pakken. Regisseur Chinonye Chukwu geeft haar alle ruimte om te schitteren, in scènes vol kleine en grote emoties en een schitterend uitgevoerde slotmonoloog.

Till is vooral Deadwylers film. Maar ook het verhaal zelf is tragisch en huiveringwekkend genoeg om indruk te blijven maken.