Third Act
De schaduw van de ouderdom
Leo De Beul schildert, hij schetst, hij leest, hij geniet van de natuur. Hij is oud maar staat nog vol in het leven – een schril contrast met zijn vrouw, die zowel fysiek als mentaal de grip op zichzelf kwijt lijkt te zijn en stil zit toe te kijken. Leo is een toegewijd mantelzorger – zijn vrouw heeft de kinderen opgevoed, nu is het zijn beurt – maar een paar keer per jaar laat hij haar achter en gaat hij op reis. Leo is namelijk ook artiest: via zijn zingende dochter Eurudike is hij als acteur verbonden aan danstheatergezelschap Peeping Tom. In hun productie Vader speelt hij een aftakelende bejaarde die tegen zijn wil in een verzorgingshuis wordt achtergelaten. Hij zit in een rolstoel, maar droomt van wilde danspartijen.
De Vlaamse documentaire Third Act volgt Leo zowel privé als op en rond het podium. Die twee bouwstenen zouden al genoeg zijn voor een complexe film, want Vader is een experimenteel, soms moeilijk te volgen geheel. Peeping Tom reisde ermee door Europa en Japan, en bij elk land dat ze aandoen worden ook enkele lokale figuranten in hun privéleven gevolgd. Waar we precies zijn doet er al snel niet meer toe; het gaat hier om ouderdom, en hoe die met waardigheid te doorstaan.
Sterven op het podium lijkt me ideaal, zegt de één. Niets om handen hebben, dat is de dood, zegt de ander. Mijn inwonende kleinkinderen houden me jong, zegt een derde. Brokjes particuliere levenservaring, geïllustreerd met beelden van flats, kleine keukentjes, een kerkhof en een metro. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Van de melige onderlinge roes van de acteurs na alweer een succesvol optreden blijft in deze context niet veel overeind; ook voor hen zal het doek een keer vallen.
Het is moeilijk te zeggen waarom Third Act toch niet echt aangrijpend wordt; misschien zijn er simpelweg te veel mensen aan het woord. Of wordt een gedeeld probleem vanzelf minder dramatisch, en moeten we ophouden met ouderdom af te grenzen als een duister, onbekend terrein?
