The White Lotus, seizoen 2

Het tweede seizoen van de veelgeprezen sociale satire over de perikelen van een wannabe jetset speelt zich af op een nieuwe locatie maar is verder helaas een tamme herhaling van zetten.

“Is dat wat er gebeurt als je te lang rijk bent? Dat je hersenen atrofiëren?”, vraagt een van de personages. De symptomen van die atrofie waren overvloedig aanwezig in het eerste seizoen van The White Lotus, de uitmuntende satire van Mike White over het gedrag van een zelfbenoemde jetset in een luxe resort op Hawaii. Ego’s waarvoor zelfs de meest royale suites te klein waren, die pochten over een emotionele intelligentie van nul Kelvin en een blinde neiging vertoonden om de levens van mensen uit lagere belastingschijven in de vernieling te helpen. De dialogen waren doordrenkt met passieve agressie. Het luxe zwembad aan de rand van het resort was gevuld met vitriool en geen enkele gast hoefde zich ook maar iets aan de realiteit gelegen laten liggen: ze hadden genoeg geld om hun eigen werkelijkheid te kopen.

Kortom: een verrukkelijke serie. Het soort serie waarvan je meteen al weet dat er geen twee seizoen moet komen omdat dat onvermijdelijk zwakker zal zijn. Het soort serie waarvan je ook meteen al weet dat er een tweede seizoen komt, omdat de makers geld ruiken. Er schuilt ergens een ironie in die combinatie van hebzucht en het onderwerp van de serie, maar die laten we lekker zitten.

In het tweede seizoen trappen de makers meteen al in een veelvoorkomende val: de denkfout dat je na een voortreffelijk eerste seizoen/deel van een serie/film in het vervolg alleen maar kunt herhalen of er overheen moet gaan. In de openingsscène kiest de serie voor het laatste en daarmee wordt de spanningsboog voor het hele tweede seizoen gezet.

Herinnert u zich het stoffelijk overschot op het vliegveld van seizoen één? De identiteit van dat slachtoffer bleek er uiteindelijk wel toe te doen in het verloop van de serie, maar had ook iets terloops. Het was niet bepalend voor de narratieve spanning die werd opgebouwd. In de openingsscène van het tweede seizoen, dat zich afspeelt bij het luxe Italiaanse resort San Domenico in Taormina, Sicilië, worden de lichamen van een aantal gasten in zee gevonden. Dan schakelen we terug naar ‘één week eerder’.

Een aantal lichamen betekent dat er iets vreselijks heeft plaatsgevonden en de vraag naar het wat en waarom overschaduwt het hele tweede seizoen. Daar komt bij dat de dialogen veel minder scherp zijn en dat de personages kleurlozer zijn dan in het eerste seizoen. Het is niet overdreven om te stellen dat het eerste seizoen gedragen werd door het personage van Armond, de pillenslikkende manager. Zo’n bepalend personage ontbreekt helaas in het tweede seizoen. Niet omdat het Armond was die stierf in dat eerste seizoen, maar omdat de schrijvers zo’n personage niet in het tweede seizoen hebben gestopt. Het enige personage dat de overstap van het eerste naar het tweede seizoen heeft gemaakt, is dat van Tanya McQuoid, de rijke diva die innerlijke rust zocht maar een spoor van vernieling achterliet.
Ja, de personages krijgen meer ruimte van de makers om zich te ontwikkelen dan in seizoen 1, meer reliëf. Maar dat gaat ten koste van de humor, de vingervlugheid, de dance macabre van de serie. Het is bijna alsof de makers bang waren om nog langer karikaturen van hun personages te maken.

De decors zijn geweldig, soms bijna adembenemend. Zodat onvermijdelijk de gedachte zich opdringt dat deze schoonheid niet besteed is aan deze non-valeurs, voor wie vijfsterren resorts op de mooiste plekken op aarde iets zijn om af te vinken op een lijstje. Niet om van te genieten.

Voor de volledigheid moet gezegd dat we slechts vijf van de zeven afleveringen te zien kregen voor deze recensie. Maar de indruk die we kregen is helaas van een tam tweede seizoen. Het lijkt erop dat het succes van het eerste seizoen de makers heeft overrompeld en dat het tweede seizoen te snel uit de grond is gestampt.

The White Lotus is te zien op HBO Max. Het tweede seizoen wordt vanaf 31 oktober wekelijks uitgezonden.