The Sea Beast

Wat een tijd om te leven. Als achtjarige hummel met een zucht naar avontuur had ik niet durven dromen dat in de bioscoop ooit een film zou draaien waarin ik mezelf gerepresenteerd zag door een stoer meisje van kleur, met een boodschap naar de mensheid: hou toch eens op met de boel kapot maken.

The Sea Beast is makkelijk om naar te kijken. De animatie is onberispelijk en laat de makers alle registers open trekken: water (kabbelend, klotsend, bruisend, kolkend), licht (in, op en onder water, zon-, kaarslicht en vuurpijlen), woeste natuur (bomen, bergen, planten, bloemen, zand, rotsen), monsters en mensen. Alleen bij die laatste categorie valt het gebrek aan finesse in de (gladde) gezichten op, afgezet tegen de enorme gedetailleerdheid en levensechtheid van de rest.

Het verhaal is even voorspelbaar als spannend: het kleine meisje (een wees) gaat als verstekeling mee aan boord van een middeleeuws schip, bevolkt door louter doorgewinterde monsterjagers (m/v). Je wordt getrakteerd op een heerlijke hoeveelheid zeil- en zeemanstermen en op spectaculaire gevechten tussen de dappere helden en de angstaanjagende zeecreaturen.

Het schip (The Inevitable, een naam die zich leent voor leuke woordgrapjes), zijn met sappige Britse accenten behepte bemanning en de plot (de jagers moeten het in een ultieme jacht op het ultieme zeemonster opnemen tegen het state of the art galjoen van de koning) refereert schaamteloos aan Pirates of the Caribbean, inclusief een satanische heks die in ruil voor haar hulp je ziel opeist. De prachtige animatie wordt ondersteund en verrijkt door een fantastische geluidsscore, die de kijker nog dieper de film in trekt en de bombastische muziek (inclusief opzwepende| sea shanties) stuwt het drama met verve over de top.

Behalve een geslaagde avonturenfilm is The Sea Beast een niet al te subtiele allegorie op kolonialisme en racisme. De zeebeesten, die onder invloed van de empathische Maisie blijk geven van gevoeligheid en intelligentie, staan symbool voor de wreed opgejaagde, uitgemoorde en ontmenselijkte volkeren die ten prooi vielen aan de eindeloze hebzucht en machtswellust van kolonisatoren. De talloze boeken waar Maisie haar kennis over monsters en jagers op baseert, blijken een compleet vertekend beeld te geven van de werkelijkheid. Wanneer ze tot dat besef komt, roept ze ten overstaan van het volk en wijzend op het tirannieke koningspaar: “Onze geschiedenis is een leugen, door hen verteld!” Om te vervolgen dat de welvaart van het land is gebouwd op het bloed van de zeebeesten.

Het geeft niet dat die boodschap met een geslepen harpoen het publiek in wordt gejaagd. Om eeuwen van achterstand (in representatie, behandeling en geschiedschrijving) in te halen zijn ferme stappen nodig. Die maakt The Sea Beast, waarbij de humor en esthetiek de bittere pil soepel naar binnen doet glijden.

The Sea Beast is te zien op Netflix.