The Rhythm Section

De producenten van James Bond presenteren een nieuwe heldin in The Rhythm Section, maar de vlees-noch-vis-avonturen van Stephanie Patrick zullen het niet schoppen tot de filmreeks die duidelijk gehoopt werd.

“Je bent een cliché”, bijt voormalig MI6-spion B. zijn protegé Stephanie toe, ergens in het begin van haar training. Die conclusie heeft de kijker op dat punt van The Rhythm Section zelf ook allang getrokken. De geplaagde film van de producenten van de James Bond-kaskrakers arriveert met twijfelachtige papieren: in de VS zette het afgelopen januari een negatief record als de slechtst verdienende film met een wide release (uitgebracht in meer dan 3.000 zalen) ooit.

Hoofdpersonage Stephanie Patrick (Blake Lively) is niet één cliché, maar een wandelend compendium van spionage- en wraakfilm-platitudes. Na de dood van haar hele familie in een vliegtuigcrash zoekt de voormalig topstudent aan Oxford verdoving in harddrugs en belandt ze in de prostitutie. Tot een journalist haar uit het slop trekt met aanwijzingen dat die crash geen ongeluk was, maar een aanslag. Nu zint Stephanie op wraak, waarvoor ze de hulp inschakelt van B. (Jude Law in mentormodus). Dat is een flinke bak clichés op een rij, die ook nog eens niet verenigbaar blijken in één geloofwaardig personage. Lively doet flink haar best, maar in The Rhythm Section is niet zozeer sprake van karakterontwikkeling als wel van labiele stemmingswisselingen.

Auteur Mark Burnell schreef zelf het scenario op basis van zijn gelijknamige debuutroman, het eerste boek in wat inmiddels een reeks van vier is rond spion-tegen-wil-en-dank Stephanie Patrick. Dat boek verscheen in 1999, en hoewel de film naar het heden is verplaatst, is nagelaten om ook de geopolitieke verhoudingen te updaten, getuige het clichématige gemak waarmee de schuld op radicaal-islamitische terroristen wordt geschoven. Al zit het uiteraard allemaal nodeloos veel ingewikkelder in elkaar dan op het eerste gezicht lijkt.

Lastiger voor The Rhythm Section is dat ook het ‘unique selling point’ van de film door de tijd is ingehaald. Twintig jaar geleden had een spionageverhaal rond een doodgewone jonge vrouw, die zich met heel veel vallen en pijnlijk opstaan door de mondiale onderwereld strijdt, wellicht nog iets fris kunnen hebben. Maar dat gras is in film en op tv inmiddels grondig weggemaaid, onder meer door de meesterlijke serie Killing Eve (het derde seizoen is onlangs begonnen), dat zich op zeer vergelijkbaar terrein begeeft en in alles scherper is dan The Rhythm Section.

Behalve misschien in de actie – daarin weet The Rhythm Section bij vlagen te overtuigen. Een even speelse als hardvochtige vechtpartij tussen Stephanie en B, gefilmd in één onafgebroken shot, heeft de spontane intimiteit van een seksscène. En een auto-achtervolging later in de film, die we (opnieuw in een onafgebroken shot) geheel meemaken vanaf de bijrijdersstoel, biedt een indrukwekkende nieuwe manier om naar een uitgekauwde situatie te kijken. Helaas blijft het bij die schaarse oplevingen in een verder van plotgat naar plotgat voortkabbelend geheel.