The Power

Wat als vrouwen plots mannen fysiek de baas zijn en daarmee de wereldorde doen kantelen? Dat is het intrigerende uitgangspunt van de serie The Power, gebaseerd op het gelijknamige boek van Naomi Alderman.

In de serie The Power ontwikkelen tienermeisjes plotseling het vermogen elektrische schokken af te geven met hun handen. Schokken waarmee ze anderen pijn kunnen doen. Kunnen doden. En omdat het tienermeisjes zijn, die helemaal geen zin hebben om met hun ouders of andere volwassenen hun lichaam en de veranderingen die zich daarin voltrekken te bespreken, gissen die volwassenen in het wilde weg en roepen vooral de mannen in paniek op tot containment.

Net als in de bekroonde roman van Naomi Alderman waarop de serie gebaseerd is, onderzoekt de serie de gevolgen van dit wereldwijde fenomeen via meerdere verhaallijnen in verschillende landen. Zo is er onder meer de rebelse Roxy (Ria Zmitrowicz), die bij een brute overval haar moeder verliest en met haar nieuwe kracht op wraaktocht gaat. En de door Toni Collette gespeelde Margot, een burgemeester in Wisconsin die in haar positie constant aanloopt tegen vormen van seksisme. De scènes tussen haar en haar door John Leguizamo gespeelde echtgenoot zijn een hoogtepunt in de serie.

De hoeveelheid verhaallijnen en de reikwijdte die de serie beoogt, maakt vooral de eerste twee afleveringen wat rommelig en gehaast. Er worden interessante kwesties aangestipt, zoals dat vrouwen het fysieke overwicht van mannen zo geïnternaliseerd hebben dat het een tijdje duurt voor ze de implicaties van de verschuiving van dat overwicht bij de horens vatten. Het probleem is dat de serie de meeste van die realisaties toont in dezelfde soort opzwepende, muziekvideoachtige montagescènes. Veel te weinig dringt The Power door tot de innerlijke ervaring ervan.

Deze recensie is gebaseerd op de eerste zes van in totaal negen afleveringen. Dat is belangrijk om te vermelden, want juist in het laatste deel slaat het boek een radicale richting in. Eentje waarin vrouwen de macht steeds brutaler naar zich toetrekken en waarin Alderman het idee dat vrouwen ‘van nature’ zachter en vreedzamer zouden zijn, volledig van tafel veegt. Is dat antifeministisch? Of is het juist antifeministisch om altijd maar te benadrukken dat vrouwen zo zorgzaam en harmonieus zijn? Houdt niet juist dat hen klein?

Het zijn vragen waartoe de serie zich tot en met aflevering zes slechts zijdelings en vooral net wat te oppervlakkig verhoudt. De verdieping komt slechts traag, maar geleidelijk, door de wat stroperige vertelstructuur heen.

The Power is te zien op Prime Video (VoD).