The Pod Generation

In een nabije toekomst ontdekken geliefden Rachel en Alvy dat het uitbesteden van hun zwangerschap aan een technologisch ei misschien niet het beste idee is.

Deels leven we al in de hel van de klinische toekomstvisie die de Franse regisseur/scenarist Sophie Barthes schetst in The Pod Generation. Een kleine hel, maar toch. Wie ook maar incidenteel in de wacht heeft gehangen bij de helpdesks van grote bedrijven, zal de quasi-surreële klantvriendelijkheids-kwatsch herkennen waarmee je wordt gepamperd. Allemaal ‘wat vervelend nou’ en ‘we gaan met u kijken’, maar ondertussen word je keihard afgerekend en worden abonnementskosten en termijnbedragen klakkeloos verhoogd om klanten zoveel mogelijk geld uit de zakken te kloppen.

In eenzelfde verstikkende pampersfeer komen Rachel en Alvy Novy terecht wanneer ze na enige aarzeling voor een baby kiezen. Eigenlijk zijn ze er nog niet aan toe, maar het marketingbedrijf waar Rachel werkt, verbindt met de allervriendelijkste dwang haar promotie aan een zwangerschap bij The Womb Company, waar toevallig net een zeldzame plek is vrijgekomen om een baby in een kunstmatige baarmoeder te laten groeien – de ‘pod’ van de titel. Alles is er schoon en geschoren en gevangen in apps en hologrammen. Kunstmatige intelligentie is het alfa en omega en de natuur is een archaïsch verschijnsel, iets wat is uitgefaseerd in de menselijke evolutie.

The Pod Generation is verpakt als een science­fiction-romance-komedie. Maar het komische element – van de manier waarop Rachel soms een licht slapstick-loopje heeft, begeleid door een grappig deuntje, tot de pauzes die de film neemt om te accentueren hoe belachelijk sommige ontwikkelingen zijn – doet afbreuk aan de ernst van de situatie. Alsof de film deze beangstigende richting die de evolutie kan inslaan niet serieus genoeg neemt, terwijl het beslist geen vergezocht toekomstbeeld is.

Een toekomst waarin het onderwijs volledig is uitbesteed aan bedrijven, gebaseerd op de krankzinnige misvatting dat die alles efficiënter zouden doen. Een toekomst waarin nep-vriendelijkheid en technologie als een verstikkende deken alles wat oprecht en rauw is wegdrukken, alsof de wereld één grote Tech Store is geworden. Waarin iedereen ondertussen toch aan de leiband van werkgevers huppelt en rijkdom en armoede nog even ongelijk verdeeld zijn. De vraag is dus of romantiek en komedie de beste genres zijn om deze materie te tackelen.

Het production design is van hoog niveau, dat moet gezegd: ondanks het beperkte aantal locaties krijg je echt het gevoel dat je in die toekomst rondloopt. Misschien juist omdat die niet zo veel stappen van onze werkelijkheid verwijderd is. Chiwetel Ejiofor brengt meer kracht naar de rol van Alvy dan Emilia Clarke als Rachel. Je ziet dat Clarke’s bereik als acteur niet zo groot is als die van Ejiofor, waardoor ze soms in de mal van een stereotype dreigt te schieten.

Niettemin is de film de moeite waard als gedachte-experiment. Doorgaans begint de mensheid pas na te denken over de morele implicaties en potentieel destructieve invloed van technologie als die technologie al werkelijkheid is. Films als The Pod Generation kunnen dat een stap voor zijn.