The Nest

Een beklemmende Italiaanse thriller over een gezin dat volgens strikte regels in een afgelegen villa woont. Bewaakt en omgeven door hekken. Waar mensen alleen horizontaal vertrekken. Wat is hier aan de hand?

Roberto De Feo’s debuut – na een aantal korte films – is een stijlvolle Italiaanse thriller die net iets te hard z’n best doet om creepy te zijn maar wel werkt als allegorie van het een of het ander. Tenminste, je denkt dat het een allegorie is tot ergens halverwege ‘s nachts een onwaarschijnlijk wezen door de afgelegen villa kruipt.

Maar laten we bij het begin beginnen. Een busje raast ‘s nachts over een landweggetje. Achter het stuur zit een man die zojuist een slapend kind uit een huis heeft gehaald. Plotseling verschijnt een auto achter hem en het busje slaat over de kop. Man dood. Kind verlamd. Tien jaar later. Een verjaardagsfeestje van de jonge Samuel, de jongen uit de openingsscène. Het leven in de Villa dei Laghi wordt beteugeld door strakke regels. Een tante die op Samuels verjaardag over de buitenwereld begint, krijgt even later lijfstraf. Hij heeft geluk dat hij daar mag leven, wordt Samuel keer op keer ingewreven door zijn strenge moeder Elena, die zelf zichtbaar geteisterd wordt door een ons onbekende dreiging. Van de streng-christelijke routines wordt geen seconde afgeweken – tot en met religieuze offers in het bos aan toe – tot de jonge tiener Denise in huis komt. Vanaf dat moment wordt het gereguleerde leven in de villa zowel voor Samuel als voor de bediening onhoudbaar en de een na de ander vlucht of knoopt zich op.

Wat is hier aan de hand, is de vraag die als een dreigende schaduw over de film hangt. Waarom gedraagt iedereen zich alsof ze met de Dood zitten te schaken? Waarom mag er met geen woord over de buitenwereld worden gesproken? Waarom ademt het huis zo’n ouderwetse sfeer terwijl iemand een iPod met muziek van The Pixies tevoorschijn haalt, een vingerwijzing naar Shyamalans The Village? Waarom probeerde die man met Samuel te vluchten? Als halverwege het genoemde wezen in huis verschijnt – even maar – begint te dagen wat er aan de hand is. Daarmee verdwijnt helaas ook een beetje de magie uit de film.

Het is de sfeer en de strakke regie die The Nest (Il nido) overeind houden. Van de helse eikenhouten lambrisering en het beklemmende behang tot de stilte en de religieuze doctrine. De lichamen zitten even strak ingesnoerd als de sociale interactie. Pas in de allerlaatste scène zie je wat er echt aan de hand is, ook al komt die reveal niet onverwacht. En zelfs dan hoef je de film niet letterlijk te nemen. Hij kan nog steeds een allegorie zijn. Laten we zeggen, van de eindtijd van het postkapitalisme.

The Nest (Il nido) is nu verkrijgbaar op dvd (Paradiso)