The Marsh King’s Daughter
Af met het masker van de vader

The Marsh King’s Daughter. Foto: Philippe Bossé
Helena’s gelukkige jeugd in een afgelegen moerasgebied in Michigan wordt bruusk afgekapt als haar vader niet de lieve man blijkt die ze voor zich zag.
Het is even afwachten of de film ook echt op de aangekondigde datum uitkomt, want The Marsh King’s Daughter is al meerdere keren uitgesteld. Misschien omdat vorig jaar enkele Amerikaanse recensies niet denderend waren. Gezien het talent van acteurs Ben Mendelsohn en Daisy Ridley en de superlatieven waarmee het boek van Karen Dionne werd overladen, werd meer verwacht dan een redelijk onderhoudende thriller.
Want dat is wat regisseur Neil Burger ons geeft. Ver van de herrie van de wereld groeit de kleine Helena op met haar zelfverzekerde vader en schichtige moeder in een afgelegen natuurgebied in het noorden van Michigan. Papa leert haar jagen en overleven. Hun onderlinge band is sterk. Wanneer op een dag een verdwaalde man arriveert, Helena’s eerste contact met de buitenwereld, weet haar moeder in de chaos die ontstaat met Helena te ontsnappen. Helena’s wereld blijkt heel anders in elkaar te steken dan ze dacht. Twintig jaar later heeft Helena een eigen leven opgebouwd, als plotseling de politie voor haar deur staat: pa is ontsnapt uit de gevangenis.
Dit is een verhaal over liefde en subtiele manipulatie. Over de schitterende begrenzing van de kinderwereld waarin alles magisch kan zijn, tegenover de koele, wrede werkelijkheid die later verschijnt. In Dionne’s boek is er in de taal veel ruimte voor de wereld die haar vader voor Helena creëert. De film probeert dat ook, maar je voelt steeds dat er haast wordt gemaakt om bij het thrillerdeel van het verhaal te komen. Die haast zit de verwondering over het hier en nu in de weg.
Wat ook schuurt, is dat Helena’s moeder in dat eerste deel vrijwel onzichtbaar is. Het is lastig om je voor te stellen dat een kind zeker een jaar of tien zo afgelegen met twee mensen samenleeft en al die tijd niet merkt dat er iets vreemds aan de hand is. Het kan, maar de film moet dat geloofwaardig maken. De bescheiden pogingen om dat te doen – haar vader doet het voorkomen alsof er iets mis is met Helena’s moeder – overtuigen niet genoeg.
Wat zich hier wreekt, is dat het boek genres overstijgt en dat men de film toch in één herkenbaar genre heeft willen duwen. Dit verhaal vraagt meer om een arthousebenadering waarin de personages goed worden uitgewerkt dan om een thrillerstijl.