The Last Journey

Een Zweedse mediapersoonlijkheid die zijn bejaarde pa naar de Franse Rivièra rijdt is ouderwetse emo-tv.

‘Het leven is niet alleen maar een broodje worst in de koopgoot. Het kan zoveel meer zijn.’ Aldus de heerlijke levenswijsheid van Lars Hammer, een oud-leraar Frans uit het Zweedse stadje Köping die in 2008 met pensioen ging. De Gouden Jaren zouden beginnen – ‘le troisième âge’ – maar binnen een jaar deed hij weinig meer dan hangen in zijn leren stoel.

Nu, vijftien jaar later, besluit zijn zoon Filip Hammar – een bekende Zweedse mediapersoonlijkheid – daar iets aan te doen. Hij wil dat zijn ‘depressieve’ vader ‘een comeback maakt als mens’ en regelt samen met zijn vriend en mediapartner Fredrik Wikingsson dat ze samen, net als vroeger, naar Frankrijk gaan. Helemaal naar Beaulieu-sur-Mer, aan de Côte d’Azur, in eenzelfde oranje Renaultje 4 als ze vroeger hadden. Op avontuur!

Maar de tachtigjarige Lars blijkt minder makkelijk te kickstarten dan de oranje oldtimer, blijkt in de tragikomische ‘documentaire’ annex roadmovie The Last Journey (Den sista resan), die van alles uit de kast haalt om de reddingsmissie gaande te houden. Er zijn oude vakantiefoto’s en -filmpjes, en een dictafoon met oninteressante feitjes over maaltijden en wat die kostten, die komisch werken.

Onderweg neemt een priester de ouwe de biecht af, er wordt Brel voor hem gezongen en eenmaal in de badplaats worden oude vrienden opgetrommeld, zelfs herinneringen nagespeeld met hulp van acteurs. Er zijn eerst de te verwachten ups en downs, voordat zoonlief vader aan een avondlijk strand trakteert op een reeks liefdesverklaringen van oud-studenten. Tussendoor bespreken de vrienden Lars en Fredrik hun plannen en gebeurtenissen.

Alles om emoties los te trekken, want dat het maken van ouderwetse emo-tv het hogere doel is dat met deze reis wordt gediend, is vaak pijnlijk evident. Eigenlijk al als de oude Lars tijdens de eerste hotelnacht in Malmö door zoonlief alleen is gelaten en vervolgens vijf uur op de grond in zijn eigen urine heeft gelegen omdat hij viel toen hij naar de wc moest. Pa vindt ’t dan wel welletjes geweest. Maar de drammerige zoon zal door. De oude, gammele man, die te zwak is om een wijnglas te kunnen legen, moet en zal aan het lachen en het huilen worden gemaakt. Dat lukt, met het nodige kunst- en vliegwerk. Maar wat ook pijnlijk duidelijk wordt, is dat het leven soms niet meer is dan een broodje worst. En dat het dan de kunst is daar genoegen mee te nemen.