The Drover’s Wife

The Drover’s Wife is de eerste Australische film waarvan een vrouw met een Aboriginal achtergrond tekende voor regie, scenario én hoofdrol. Terwijl Leah Purcell de kaarten heeft om een uniek perspectief te bieden op de western, blijkt het tegenovergestelde waar.

The Drover’s Wife is gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal uit 1882, al zijn er grote wijzigingen aangebracht ten behoeve van de tijdgeest. Centraal staat Molly, die haar boerderij en kinderen moet beschermen tegen de gevaren van de Australische outback wanneer haar man een paar dagen van huis is. In veel opzichten voldoet The Drover’s Wife aan alle klassieke westernconventies: prachtige beelden van het ongerepte landschap, sferische sets en dialogen in authentiek dialect. Waar de film van het klassieke pad afwijkt is dat het hoofdpersonage geen stoere Amerikaanse cowboy is maar een hoogzwangere Australische huisvrouw met een troebele geschiedenis.

De ietwat clichématige kern van het verhaal draait om een onterecht verdachte Aboriginal-man genaamd Yadaka (Rob Collins) die in Molly’s boerderij mag schuilen, terwijl sergeant Nate Klintoff (Sam Reid) jacht op hem maakt. Helaas verkiest The Drover’s Wife regelmatig het aanstippen van activistische boodschappen boven de plot. Zware onderwerpen als huiselijk geweld, racisme en de koloniale geschiedenis van Australië komen voorbij maar worden niet uitgediept. Net als veel recente Hollywood-films lijkt The Drover’s Wife zo veel mogelijk sociale misstanden af te willen vinken, in plaats van één onderwerp te kiezen en dat op een gelaagde manier uit te werken.

Purcell compenseert dat gedeeltelijk met haar acteerwerk. Ze zet Molly overtuigend neer als weerbarstige moeder die door het harde leven in de wildernis paranoïde is geworden en zichzelf heeft geleerd met wapens om te gaan. Gedurende de film laat ze zich van vele kanten zien: als liefdevolle moeder, ervaren schutter en onderdrukte echtgenote. Naast haar voelen de overige personages wat zwart-wit aan. Nate Klintoff (Sam Reid) blijft een archetype, de onervaren maar wetsgetrouwe sheriff. Yadaka bewijst zich direct als sympathieke vaderfiguur voor Molly’s schuchtere zoontje. De slechteriken zijn eveneens van bordkarton: racistische vrouwenhaters met rottende tanden.

The Drover’s Wife schiet vooral tekort door te veel te willen. De film had kunnen volstaan met een rauwe karakterstudie van een vrouw in een vijandige wereld. Daarentegen besteed de film te veel aandacht aan een reeks eendimensionale westernarchetypes en prekerige zijsporen die het verhaal van ambiguïteit en nuance beroven. Wat overblijft is een middelmatige western met een maatschappijkritisch sausje, dat – ondanks een frisse blik – niet in staat blijkt om de conventies van het genre te overstijgen.