THE DOORS: WHEN YOU’RE STRANGE
De culturele vijand
De wederopstanding van Jim Morrison is te zien in een rock-documentaire zonder oud geworden rockers.
Toen na een korte maar stormachtige carrière rockdichter en Doors-zanger Jim Morrison in 1971 in Parijs in een verzegelde kist werd begraven wilde niet iedereen geloven dat hij dood was. Sommigen meenden hem zelfs weer ergens gezien te hebben.
Tom DiCillo — filmhuisgangers kennen hem nog van living in oblivion en een paar andere sympathieke lowbudgetkomedies uit de jaren negentig — roept in zijn Doors-documentaire when you’re strange heel even een vergelijkbaar gevoel van mysterie op. De film begint namelijk met beelden uit een zo op het oog in de jaren zestig of zeventig geschoten roadmovie, waarin een sterk op Morrison lijkende hippie in een Mustang Cobra door de woestijn scheurt, terwijl op de autoradio nieuwsberichten over de dood van de legendarische zanger te horen zijn.
Die scènes met een al dan niet fictieve Morrison komen nog een paar keer terug en vormen een even intrigerende als ongrijpbare toevoeging aan deze verder conventioneel gesneden documentaire. Alsof Morrison op hier symbolische wijze door zijn eigen leven rijdt. En mocht u zich afvragen of die rondzwervende figuur nu echt Jim Morrison is dan bent u niet de enige. In interviews liet Tom DiCillo weten die vraag vaak gesteld te krijgen. Het antwoord is niet zo moeilijk te vinden, maar het spannender is om eerst de film te zien en dan pas te googelen.
Hagedissenbroek
Een tweede punt waardoor when you’re strange zich onderscheidt van soortgelijke muziekfilms is het ontbreken van de obligate interviews met oud geworden rockers. strange heeft genoeg aan het soms niet eerder vertoonde authentieke beeldmateriaal van Jim en zijn makkers. Plus de nog altijd hypnotiserende muziek natuurlijk.
De prijs die DiCillo betaalt voor het weglaten van getuigenissen van betrokkenen is de noodzaak om door middel van een voice-over toch enige lijn in het geheel aan te brengen. Johnny Depp praat alles aan elkaar en hij doet dat zo uitvoerig dat je van de weeromstuit weer het gevoel krijg dat strange eigenlijk helemaal niet zo bijzonder is. Spannend materiaal, saai opgedist. Gewoon alle feiten en gebeurtenissen op een rij, met als achtergrond de Vietnam-oorlog en protesten daartegen. Het was een tijd waarin iedereen boven de dertig een culturele vijand was, volgens de tekst van Depp.
Neemt niet weg dat de sfeer sterk wordt neergezet. De dichter, filmstudent en zoon van een beroepsmilitair Jim Morrison ontwikkelde zich met zijn ietwat mysterieuze teksten en karakteristieke geluid tot de sjamaan van de tegenbeweging. Het moet geweldig zijn geweest om die chaotische concerten mee te maken. De in strakke hagedissenbroek gestoken Morrison omgeven door politieagenten die er niets van snappen, terwijl de bandleden hun best doen om hun vaak onder invloed van van alles en nog wat verkerende zanger bij zinnen te houden. Dat conservatief Amerika intussen zijn kans afwachtte om hem wegens vermeend obsceen gedrag voor de rechter te slepen, was iets waar hij niet bij stilstond.
Leo Bankersen