The Continental

Deze miniserie van drie afleveringen van elk anderhalf uur laat zien hoe Winston Scott manager wordt van het legendarische hotel. Dit is geen kloon van de films en Keanu Reeves is nergens te bekennen.

Toen miniserie The Continental werd aangekondigd, de origin story over hoe Winston Scott manager wordt van het gelijknamige hotel uit de John Wick films, zullen veel mensen dat als een tot mislukken gedoemde onderneming hebben afgedaan. Een John Wick kloon zonder John Wick? Nee. Waarom zo’n doorzichtige poging om meer centen uit zakken te kloppen terwijl de serie hoogstwaarschijnlijk niks ging toevoegen en alleen herhalen.

Die mensen hebben het mis. The Continental wil – behalve in de uitgerekte finale van de derde aflevering – geen John Wick imiteren. De serie is z’n eigen ding, kent z’n eigen brutaliteit en wreedheid. De John Wick films staan in de traditie van de Chinese kungfufilms, waarin vechtscènes danschoreografieën zijn en maximalisme altijd voorrang krijgt boven minimalisme. Ze komen voor een belangrijk deel voort uit de films die de Shaw Brothers studio in Hong Kong in de jaren zestig, zeventig en tachtig produceerde. Tarantino’s Kill Bill was bijvoorbeeld een ode aan die films en zat daarom vol met kungfu tropes. De John Wick films pakten het anders aan: die creëerden een geheel stijl, onder meer via production design en maatpakken. Wicks zwarte pakken zijn dankzij kostuumontwerper Luca Mosca zelfs een rage geworden.

The Continental heeft met de Wick films een noir-achtige atmosfeer gemeen, maar de serie speelt zich af in seventies New York, zoals bekend een van de meest gewelddadige decennia uit de geschiedenis van de stad. Winston Scott keert min of meer noodgedwongen terug uit Londen, waar hij een respectabele carrière als oplichter heeft opgebouwd. Noodgedwongen, want hij wordt ontvoerd door een delegatie goons van Cormac O’Connor (Mel Gibson), de manager van het Continental hotel. (Voor niet-ingewijden: het hotel is een soort vrijplaats voor alles wat crimineel en illegaal is.) Winstons broer Frankie heeft de extreem waardevolle coin press gestolen, waarmee in de onderwereld van het hotel een unieke eigen munt wordt geslagen. Winston moet de coin press terug zien te krijgen. In drie afleveringen van anderhalf uur vecht Winston Scott zich vervolgens een weg naar de top. Niet zoals John Wick – solo en zwijgzaam – maar met een groep mensen die van Cormac O’Conner op de een of andere manier allemaal klappen hebben gehad.

Als je Gibson voor het eerst ziet verschijnen, vrees je schmieren en overacting, maar Gibsons O’Conner is vooral intens vals. De jonge Winston Scott blijft overeind in een vergelijking met de Winston Scott die de schitterende Ian McShane in de Wick films creëerde, met die air van onaantastbaarheid en een stem als een cementmixer. Bovendien krijgen vrijwel alle personages een achtergrond en een doel in de relatief korte speeltijd van 270 minuten minuten. Dat wijst op een strak geschreven scenario.

Het curieuze fenomeen van het hotel zelf, als een soort vrijstaat middenin New York, krijgt nauwelijks verdere achtergrond. De ‘coin press’ zou ‘ouder zijn dan het Romeinse Rijk’, valt ergens te horen, wat betekent dat we hier met een millennia-oude orde van huurmoordenaars te maken hebben. Intrigerend niewaar? Maar dat verhaal houden de makers duidelijk graag in nevelen gehuld. Er wordt door een enkele rechercheur alleen gezegd dat de politie ver weg moet blijven van het hotel, maar hoe het hotel die status heeft gekregen, blijft onduidelijk. Het gaat duidelijk om meer dan omkoperij alleen. Het is natuurlijk maar de vraag of dat echt verklaard moet worden, je kunt het als kijker ook als deel van de folklore van de metropool beschouwen. Maar ergens blijft het knagen. Ook de meest absurde aannames moeten ergens toch verankerd worden in onze realiteit. Waarom kan Wick anders niet gewoon vliegen?

The Continentel is te zien op Prime Video.