Te ver weg

Een voetbalfilm die geen voetbalfilm blijkt te zijn. Twee jonge acteurs stelen de show in dit mooi uitgebalanceerde verhaal over vluchten en opnieuw beginnen.

Het is slim gedaan. Je maakt een familiefilm rond een jonge Syrische vluchteling die moederziel alleen in een Duitse stad komt, maar je begint gewoon met voetbal. Om het herkenbaar te houden laat Te ver weg (Zu weit weg, vorig jaar te zien op Cinekid) bovendien eerst zien wat het voor een Duitse jongen al betekent om alles achter te moeten laten.

Deze elfjarige Ben is de ster van het lokale jeugvoetbalteam in een klein dorpje. Maar nu verandert alles. De reusachtige graafmachines van de bruinkoolwinning komen dichter bij, en het dorp is gedoemd te verdwijnen. Ben houdt zichzelf voor dat hij de verhuizing naar een grote stad eigenlijk wel cool vindt, in tegenstelling tot zijn opstandige zus Isa.

Maar zoals dat wel vaker gaat in jeugdfilms: de pestkoppen op zijn nieuwe school kiezen Ben als doelwit en in het stadse voetbalteam valt hij niet meer op. Toch blijkt die aanvankelijke voorspelbaarheid een doeltreffend aanloopje naar een redelijk genuanceerd eigentijds verhaal waarin spannende incidenten en emotionele lading goed samengaan. Het gaat al snel niet meer over pesten, maar over Bens onverwachte vriendschap met de al even ontheemde jonge Syrische vluchteling Tariq. Onverwacht, want is die Tariq nu een lotgenoot of een concurrent? Hij kan namelijk voetballen als de beste.

Dat Te ver weg langzaam maar zeker aan kracht wint is mede te danken aan de innemende jonge acteurs Yoran Leicher en Sobhi Awad, die heel goed raad weten met de verwarrende gevoelens waarmee Ben en Tariq kampen. Tariq, die onverwacht een prachtig Lego-bouwwerk kapot kan slaan en steeds moet denken aan zijn broer die hij op de vlucht is kwijtgeraakt. Maar toch kan hij plotseling een glimlach tevoorschijn toveren die de stilzwijgende band tussen hem en Ben bezegelt.

Mooi is ook dat de zaken in deze eerste lange speelfilm van Sarah Winkenstette niet onnodig zwaar worden gedramatiseerd. Heel even zien we hoe Isa op haar mobiel foto’s van het gebombardeerde Syrië googlet, dan weet je genoeg. Er is spanning als de jongelui stiekem het verboden gebied van het al dichtgetimmerde dorp betreden en saamhorigheid als de klas spontaan een manier vindt om Tariq te helpen. Er is een goede balans tussen de vriendschap, het vluchtverhaal en andere eigentijdse thema’s die bijna terloops worden aangestipt, zo nodig met een toets relativerende humor. Onbetaalbaar is de grijns van een taxichauffeur die aanhoort hoe de kinderen na een wilde nacht quasi-streng door hun ouders worden uitgefoeterd. Opmaat naar een ontroerende ontknoping.