Talk to Me

Zo gelaagd als de buzz doet geloven is Talk to Me niet, maar de Australische horrorfilm geeft wel een slimme hedendaagse twist aan het aloude bezeten-door-geesten-genre.

“Talk to the hand”, was ooit een populaire manier om te zeggen: “Lul maar raak.” In de Australische indiehorror Talk to Me krijgen die woorden een letterlijke dimensie, in de vorm van een houten hand waarmee met de doden kan worden gesproken. Schud de hand, zeg “Talk to me” en een willekeurige overledene neemt bezit van je. En dan gaat de timer lopen, want als je als ‘handlanger’ niet snel genoeg loslaat, raak je die geest nooit meer kwijt.

Simpele regels, die de jonge Australische filmmakers Danny en Michael Philippou op zeer efficiënte wijze inzetten om zo veel mogelijk spanning uit elke scène te wringen. De broers maakten in eigen land al flink naam met het horrorkanaal RackaRacka op YouTube, goed voor ruim 2 miljard views; met hun eerste speelfilm maken ze nu overtuigend de stap naar de bioscoop. Dankzij het succes van Talk to Me – dat aftrapte met een veelbesproken première op het filmfestival van Sundance – zijn de broers inmiddels gestrikt voor een nieuwe update van de Street Fighter-franchise.

In Talk to Me is de bovennatuurlijke hand (die overigens prachtig is vormgegeven, je hoort een marketingafdeling al likkebaarden bij de merchandise-mogelijkheden) uiteraard niet in handen van een mysticus die er zorgvuldig mee omgaat, maar van een stel tieners die hem gebruiken als alternatieve partydrug. En dus belandt er al snel iemand in het handgemeen die er ver van zou moeten blijven – de veertienjarige Riley (Joe Bird). En uiteraard wordt die tijdslimiet ook gezwind doorbroken. Gedonder dus, vooral voor Riley’s oudere zus Jade (Alexandra Jensen) en haar beste vriendin Mia (Sophie Wilde), die worstelt met de recente dood van haar moeder.

In Amerika werd Talk to Me opgepikt door A24, die het in de markt zette als het soort elevated horror waarop die studio dankzij makers als Jordan Peele en Ari Aster inmiddels patent heeft. Horror met ingebakken maatschappijkritiek, dus. Dat is voor Talk to Me misschien wat hoog gegrepen – er is wel een serieuze laag rond mentale problemen en rouw en hoe benepen we daar als maatschappij mee om gaan, maar erg diep graaft het niet.

Veel meer is dit een uiterst efficiënte schrikmachine, die een slimme moderne twist geeft aan het aloude genre van possession-horror en waar de lol van het maken aan alle kanten vanaf spat.