SUPER SIZE ME

Documentairemaker Morgan Spurlock stelt in Super size me het Amerikaanse eetpatroon aan de kaak. Hij at een maand lang alleen maar fastfood bij McDonald’s.

Hoe ongezond is het om alleen maar bij McDonald’s te eten? Zonder twijfel heel ongezond: het is zonneklaar dat niet de hele schijf van vijf in de Big Mac, de McNuggets en de Franse frietjes vertegenwoordigd is. En die vanzelfsprekendheid haalt een beetje de angel uit Spurlocks poging om met Super size me McDonald’s aan de schandpaal te nagelen. In zijn documentaire doet hij verslag van een streng fastfooddieet waar hij zich een maand lang op gezet heeft. Dertig dagen lang ontbijt, luncht en dineert hij louter bij McDonald’s, en onderzoekt samen met drie artsen en een diëtist hoe zijn lichaam daar op reageert. Het resultaat na 90 McDonald’s-maaltijden is vrij desastreus: Spurlock, een slanke, gezonde New-Yorker is meer dan twaalf kilo aangekomen, hij heeft eenzelfde soort lever als die van een zware alcoholist en een veel te hoge bloeddruk. Heftig, maar geenszins verbazingwekkend.
Voor de bazen van McDonald’s, die Spurlock in de documentaire na aanhoudend proberen niet aan het woord kreeg, is het niet moeilijk om hun producten achteraf te verdedigen tegen de gevolgen van dit excessieve dieet. Niemand eet drie keer per dag McDonald’s, en niemand moet dat ook doen, zo verklaarde de Australische directeur.

Soepblikken
Spurlock werkt in de traditie van Michael Moore: ook hij legt de vinger op de rotte plekken van de Amerikaanse samenleving en wijst de politiek en de commercie aan als hoofdschuldigen. Zo blijkt uit interviews met deskundigen dat onder druk van voedselleveranciers kinderen op scholen al heel slecht en eenzijdig eten, en dat lobbyisten van grote fabrikanten veel invloed in Washington hebben. Ook maakt hij reportages op scholen en doet daar onder andere empirisch onderzoek bij jonge kinderen: het gezicht van Bush of Jezus kennen ze niet, maar wie Ronald McDonald is, weet iedereen.
Michael Moore toont in zijn boek ‘Stupid white men’ overigens ook al hoezeer de consumptie-industrie vervlochten is met de Amerikaanse onderwijsinstellingen, en haalde ook veel schokkendere feiten boven water dan Spurlock: zo vertelt hij dat soepfabrikant Campbell gratis computers levert aan scholen die veel soepblikken afnemen.
Spurlocks documentaire is veel minder onthullend drammerig en demagogisch dan Moore, en (daardoor) ook minder effectief dan de films en boeken van Michael Moore. Zijn gesprekken zijn informatief, maar doen soms vrijblijvend aan. Hij belicht verschillende invalshoeken maar plaatst geen ferm statement, en lijkt nooit de kern van het probleem te raken.
Desondanks is Super size me zeker onderhoudend. Spurlocks eerste complete supersize McDonald’s-menu voelt eerst na consumptie aan als McBaksteen, daarna krijgt Spurlock last van McMaagpijn, waarna hij de maaltijd uitbraakt. Niet erg smakelijk, wel geestig.

Pieter Bots