Stoker

Na de wraaktrilogie Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy en Lady Vengeance maakt Park Chan-wook zijn Amerikaanse debuut met de gekunstelde thriller Stoker.

Een potlood en een heggenschaar vormen de dreigende attributen in de hoogst gekunstelde thriller Stoker, de eerste Amerikaanse film van Park Chan-wook, expert in wreed surrealisme. Hitchcock-fan Park prikt met die schaar- en potloodpunten hardhandig door de gezinsidylle. Killer dan kil is Nicole Kidman als de moeder die tegen haar dochter zegt: "Ik heb me vaak afgevraagd waarom mensen kinderen nemen. Mijn conclusie is: we willen dat iemand het deze keer eindelijk eens goed doet. Maar ik niet. Ik kan niet wachten om te zien hoe het leven jou uit elkaar zal scheuren." Mia Wasikowska (Alice in Wonderland) speelt haar dochter India met verve: haar ontluiking gaat gepaard met stuurse, duistere blikken, versterkt door close-ups van een spinnetje dat tegen haar keurige schoenen loopt en slowmotion beelden van verloren — of nooit echt bestaand hebbend — gezinsgeluk. Katalysator is een geheimzinnige, perfect ogende oom die plotseling bij moeder en dochter op de stoep staat. Het is een charmante bink die beide vrouwen om de vingers windt, maar wiens motieven lang in nevelen blijven gehuld.
De titel van de film lijkt te verwijzen naar Bram Stoker, schrijver van Dracula, maar letterlijke vampiers zijn er niet te zien. Alleen overdrachtelijk zou je kunnen zeggen dat iedereen elkaar in de film emotioneel leegzuigt. Als een schichtig nachtdier met snode plannen gluurt India vanachter de gordijnen naar moeder en oom. De kunstmatig opgespoten en gebeeldhouwde gezichten van Matthew Goode en Nicole Kidman zijn weliswaar afstotelijk in hun uiterlijke perfectie, maar passen ook wel weer bij het verhaal waarin de perfectie juist onder vuur ligt. Park heeft zijn seksueel-psychologisch drama volgestopt met lyrische, dreigende en prachtig gefotografeerde beelden, die eigenlijk zelf ook te perfect zijn om echt dichtbij te komen. Het voorspelbare scenario helpt daarbij niet. De afstandelijke moeder krijgt zo een pendant in de regie: de buitenkant blijft dominant, wat zich onderhuids afspeelt wordt naar de achtergrond verdrongen.

Mariska Graveland