Snow and the Bear

Een man verdwijnt in een van de buitenwereld afgesneden dorpje. Onder het sneeuwdek blijkt zich meer af te spelen dan het oog ziet, in dit psychologische drama dat speelt met thrillerelementen.

Heeft de beer het gedaan? Als de jonge, zelfverzekerde verpleegster Aslı arriveert in een afgelegen, besneeuwd dorp in Oost-Turkije, wordt ze gelijk gewaarschuwd voor een hongerige beer die vroegtijdig uit zijn winterslaap zou zijn ontwaakt en zich in de bossen schuilhoudt.

Maar het gevaar dreigt eerder vanuit de gemeenschap zelf, zo blijkt als een man verdwijnt door wie Aslı vlak daarvoor nog werd lastiggevallen. De ontwaakte beer is niet de enige zondebok: ook de jonge man Samet krijgt van alles wat er misgaat in het dorp de schuld, inclusief de verdwijning.

Filmmaker Selcen Ergun speelt in haar speelfilmdebuut Snow and the Bear (Kar ve ayı) slim met de spanning die ontstaat als een vreemdeling tijdens een eindeloze winter haar neus in zaken steekt die mensen liever verborgen willen houden. De plaatselijke slager, een dominante man die zijn zieke, zwangere vrouw laat doorwerken, vindt dat Aslı arrogant is en op de dorpelingen neerkijkt. Andere bewoners proberen haar nog positief te stemmen: ze komt in deze barre winter op het verkeerde moment, zegt iemand, want pas als de sneeuw is gesmolten zie je het paradijs dat eronder ligt. Later fluistert een ander haar toe wat er zich werkelijk afspeelt: schande blijkt zich onder de sneeuw te verschuilen.

Zo is Snow and the Bear ook een bescheiden studie naar schuld en boete. Mensen leggen altijd de schuld bij de ander, ze kijken niet in de spiegel om zich af te vragen wat zij hebben gedaan, zo analyseert Samet zijn dorpsgenoten. Het wegkijken komt ook terug in de cameravoering: tijdens hun gesprekken kijken mensen vaak langs elkaar heen, blikken kruisen elkaar niet. Samet kijkt schielijk naar Aslı zonder dat ze het doorheeft. Ook aan het geluidsontwerp is veel aandacht besteed om het unheimische gevoel te onderstrepen, van de gierende wind tot verre dierengeluiden vanuit het bos. Deze onheilspellende tonen roepen een parallelle wereld op die aan ons zicht is onttrokken, bedekt door een dikke laag sneeuw, die Selcen Ergun langzaam laat smelten.