Showbiz Kids

'Op een gegeven moment wordt de vraag: wie kan het meeste misbruik verdragen?'

Evan Rachel Wood in Showbiz Kids

Een verhaal over kindacteurs in Hollywood dat iedereen al wel eens heeft gehoord, maar dat zelden door de kinderen zelf wordt verteld. Ondanks de lange reeks pratende hoofden die hier voorbijtrekt, is het een verhaal dat gehoord moet worden.

Showbiz Kids had wel een iets dramatischer titel mogen krijgen. Iets in de trant van ‘De machine die maar niet ophield kinderen te vreten.’ ‘Toen papa de kant van de kinderverkrachter koos.’ Of misschien iets minder dramatisch maar iets mysterieuzer, zoals ‘Het kind dat nooit meer hetzelfde zou zijn’ of ‘Het meisje dat stopte met praten’.

Showbiz Kids is een anderhalf uur durende documentaire die vanaf 20 augustus bij Ziggo te zien is. Een film over een verhaal dat iedereen al wel eens gehoord heeft, maar dat zelden door de kinderen zelf wordt verteld.

Als een beetje onhandige en ietwat overbodige raamvertelling kiest Showbiz Kids voor een moeder en een zoon die vanuit Orlando in Florida naar Los Angeles komen voor  ‘pilot season’. Een periode waarin de jonge Marc wekenlang langs audities wordt gestuurd en verveeld bij acteercoaches op de bank zit te gapen, nadat de tienjarige net te horen heeft gekregen dat hij te veel in het idioom van de schrijver zit. Om z’n pols heeft hij een speciaal horloge om z’n moeder Melanie met één druk op de knop te kunnen waarschuwen, in het geval hij gemolesteerd wordt. Waarover zo meer.

Wie denkt dat dit een bizarre uitbijter is omdat de rest van Amerika keurig op school zit, vergist zich. Jaarlijks doen meer dan 20.000 kinderen auditie in Hollywood, waarvan meer dan 95 procent geen enkele klus krijgt.

Zeker, voor een paar kinderen uit al die duizenden en duizenden die jaarlijks hun opwachting maken wacht roem en rijkdom, als ze tenminste niet door hun ouders bedrogen worden. Jodie Foster, die op zevenjarige leeftijd debuteerde en als veertienjarige een prostitué speelde in Taxi Driver, is beroemd. Milla Jovovich, die bigbadaboom mocht zeggen in The Fifth Element terwijl Bruce Willis naar de jonge actrice glunderde, heeft succes gekend. Natalie Portman brak door met huurmoordenaarsfilm Léon, waarin de camera overigens net iets te graag naar de toen dertienjarige actrice keek en haar personage nota bene mocht verklaren dat ze dacht dat ze verliefd aan het worden was op het 45-jarige personage dat tegenover haar zat. Iets wat ze later zelf ‘seksueel terrorisme’ heeft genoemd. Evan Rachel Wood stond op haar achtste al in de serie American Gothic, nadat ze een jaar eerder gedebuteerd was. Inmiddels is er ook voor haar succes. Ze zal hier nog te zien zijn in Kajillionaire van Miranda July en ze heeft een vaste rol in de serie Westworld.

Ook de regisseur van deze documentaire, Alex Winter, had succes. Sommige lezers kennen Winter misschien van zijn rol van Bill S. Preston uit Bill & Ted’s Excellent Adventure. Maar lang duurde dat succes niet en Winter heeft net als de meeste andere jonge acteurs te maken gehad met de eindeloze opnamedagen, de lege hotelkamers en zelfs misbruik.

Voor de meesten kindacteurs kreeg hun kortstondige succes geen vervolg. Niet voor Henry Thomas, het jongetje uit E.T., die in de puberteit natuurlijk minder schattig werd en toen werd afgedankt. Niet voor Todd Bridges uit de serie Diff’rent Strokes, die misbruikt werd en z’n zieke medespeler Gary Coleman op de set zag verschijnen, een dag nadat die laatste een niertransplantatie had ondergaan. River Phoenix stond wel op het punt door te breken, maar stierf aan een overdosis, ’s avonds laat voor de deur van The Viper Room in Hollywood, de club van Johnny Depp. In de film hoor je even de noodoproep van zijn broer Joachim, als die de hulpdiensten belt. Die lijst van overdoses is trouwens lang.

Eigenlijk is het een simpele vraag, zegt Evan Rachel Wood in de documentaire, maar niemand vroeg ooit hoe het met me ging. Mijn ouders niet en niemand van de productie. Wood is ook het meest uitgesproken over het hardnekkige probleem dat gelukkig al lang geen gerucht meer is: het seksueel misbruik van jonge acteurs. Niet zozeer door andere acteurs of regisseurs (hoewel die er wel zijn) maar vooral door andere spelers in de industrie: de managers binnen het studiosysteem, de agenten, iedereen met macht eigenlijk die dicht bij de kinderen kon komen, ze cadeaus kon geven zonder dat de ouders het zagen, of ze op een of andere manier onder druk kon zetten. Later is me duidelijk geworden, zegt Wood, dat bijna elke jongen die ik als kindacteur tegenkwam op de set, op een of ander moment door iemand is misbruikt. “De concurrentie is zo groot”, zegt ze, “dat achter mij een hele rij kinderen staat die mijn plek willen innemen. Op een gegeven moment wordt de vraag dan: wie kan het meeste misbruik verdragen?”

Vindt dat misbruik nu nog steeds plaats? Ja. Daarom heeft de jonge Marc dat polshorloge om. Het is een bizarre realiteit: men accepteert het gevaar omdat er zoveel te winnen valt (voor de enkeling). Sommige kinderen genieten ook echt. Ze kunnen nauwelijks zonder de aandacht die ze van het publiek krijgen. Sommige kinderen zijn ook natuurtalenten. Maar verreweg de meeste niet. Niet voor niks zeggen zoveel acteurs in deze film dat hen hun kindertijd is afgenomen. Ze hadden er niks over te zeggen en ze krijgen die kindertijd ook nooit meer terug.