Self/less

Voor slechts 250 miljoen dollar koopt een doodzieke vastgoedmiljardair een nieuw lichaam maar hij vergeet de kleine lettertjes van het contract te lezen. Dom! Het had deze Faustiaanse science fiction-thriller goed gedaan als regisseur Tarsem Singh het allemaal niet zo serieus had genomen.

Nadat de geest van de doodzieke vastgoedmiljardair Damien Hale (Ben Kingsley) is overgezet naar een gezonder en gespierder lichaam (Ryan Reynolds) wordt hij in zijn hoofd geteisterd door onbekende beelden. Zijn nieuwe lichaam blijkt niet het "lege vat" te zijn dat in een "reageerbuis" is gekweekt, zoals hem verteld is door de Phoenix Biogenic corporation.
Maar eerst moet de gepimpte Damien na zijn zieltransplantatie weer leren lopen want zijn spieren waren slap geworden van het in die reageerbuis zitten. Een paar dagen later is hij op krachten en mag op zichzelf gaan wonen, als hij tenminste elke dag een rode pil neemt om de bijwerkingen te vermijden. In een doorzichtige poging tot city marketing krijgt hij voor de gelegenheid een belachelijk mooi huis in New Orleans, waar zwarte mannen inderdaad non-stop dixieland spelend door de straten trekken. Ook Apple lijkt trouwens flink betaald te hebben voor opzichtige product placement. En niet alleen voor de laptops. Steve Jobs wordt ergens samen met Einstein een van de grootste genieën uit de geschiedenis genoemd.

Vlammenwerper
Maar storender is het krakkemikkige script. Zonder een seconde stil te staan bij de gevolgen, banjert Damien (die nu Edward heet, maar eigenlijk ook weer niet) het vroegere leven binnen van de man in wiens lichaam hij nu woont, daarmee de mensen om hem heen ernstig in gevaar brengend. Hoe hij identiteit en woonplaats van zijn vroegere zelf achterhaalt, is onbedoeld lachwekkend op zich, maar laten we niet alles verklappen. Een kort gesprek en een obligaat schietgevecht later heeft hij z’n voormalige vrouw en peuterdochter ervan overtuigd hun hele leven achter zich te laten en zich samen met hem in een ongewis avontuur te storten. Voor een film die iets belangrijks over dat leven wil zeggen — wat niet lukt — vertoont Self/less een opvallend gebrek aan moreel besef. Of misschien is het gewoon slordigheid. Typerend is de manier waarop met het kleine meisje wordt omgegaan. In de ene scène vergeten de jonge ouders te checken of ze op de achterbank zit wanneer ze in hun auto moeten vluchten, en in de andere mag ze rustig getuige zijn van een executie met een vlammenwerper. Dat is niet bedoeld als komische actie-exploitatie want daarvoor neemt Self/less zichzelf veel te serieus. Het lijkt alsof de film door de Spaanse scenaristen David en Alex Pastor als een genrefilm bedacht is, wat niet gek is gezien de zombies en pandemieën in hun eerdere films, maar z’n ziel verloor aan de Hollywood treatment.

Ronald Rovers