Sebastian

Een aspirant-schrijver leidt een dubbelleven als sekswerker. Zinnelijke scènes te over, maar regisseur Mikko Mäkelä weet in Sebastian minder raad met zijn hoofdthema: authenticiteit.

“Vertel eens iets over jezelf”, vraagt een klant aan Sebastian (Ruaridh Mollica). Een onschuldige vraag die onbewust de vinger op de zere plek legt. Want Sebastian is niet enkel de 25-jarige sekswerker die hij zegt te zijn. Sebastian is ook Max, een aspirant-schrijver die inspiratie opdoet voor zijn debuutroman.

Met deze premisse wortelt de Fins-Britse regisseur/scenarist Mikko Mäkelä zijn film in twee contrasterende werelden. Die van de Londense uitgeverijen en literaire tijdschriften, waar Max als belofte wordt gezien. En die van de vluchtige seks op digitale bestelling, waar Max als Sebastian (ongetwijfeld een knipoog naar Derek Jarmans queer klassieker Sebastiane uit 1976) een parallelle identiteit ontplooit.

Met name in de seksscènes overtuigt Sebastian. Die zijn rauw en expliciet, maar gespeend van oordeel en nergens plastisch. Misschien niet vol liefde, maar wel vol leven. Ondertussen blijft de film ambivalent over Max’ motivaties. Sekswerk lijkt voor hem niet alléén om literair materiaal verzamelen te gaan. Betaald krijgen voor seks, begeerd worden door oudere mannen: het lijken ook zijn kinks te zijn. Als een verslaafde controleert Max zijn online profiel op berichten, bereid om alles te laten vallen als een nieuwe man zich op zijn scherm aandient. Waar komt die bijna neurotische drang vandaan?

De keuze om van Max een schrijver te maken, leidt niet tot de spanning die de film wil opwekken. Mäkelä wil iets over authenticiteit zeggen. Maar is als sekswerker een pseudoniem aannemen werkelijk zelfverloochening, zoals de film suggereert? Op momenten dat Max over zijn eigen grenzen lijkt te gaan, beklijft vooral de vraag: waarom? Als schrijver hóéft hij niks te doen, hij schrijft immers fictie. En wanneer Max tegen het slot in Brussel door een klant op straat wordt gezet, ontbreekt de beoogde dramatische lading: het is weinig geloofwaardig dat het hem aan de middelen ontbreekt om een enkeltje terug naar Londen te boeken. Ineens is Max iets wat hij tot dusver interessant genoeg nou juist niet was: gemarginaliseerd.

Maar bovenal zijn de gesprekjes die Max met zijn uitgevers, redacteuren of vrienden over literatuur voert in hun doodse ernst nogal saai. Nergens voel je in die ingedutte scènes Max’ noodzaak tot schrijven, zoals je zijn noodzaak tot seks wél voortdurend voelt. Het maakt dat je liever de verfilming had gezien van het boek dat Max aan het schrijven is. Een portret van Sebastian, zonder de meta-beslommeringen van Max.