Sauvage

De hemel boven Straatsburg

  • Datum 26-02-2019
  • Auteur Ronald Rovers
  • Thema Filmkrant 418
  • Gerelateerde Films Sauvage
  • Regie
    Camille Vidal-Naquet
    Te zien vanaf
    14-03-2019
    Land
    Frankrijk, 2018
  • Deel dit artikel

Een engelachtige jonge prostituee biedt zichzelf op de uitvalswegen van Straatsburg aan mannen aan. Hij wordt geslagen en gekoesterd, hij geeft wat hij kan. Een sterk debuut van Camille Vidal-Naquet.

Wie dit gevoelige, dromerige en toch rauwe debuut ziet dat vorig jaar in de Semaine de la Critique tijdens het Festival Cannes in première ging, zal zich afvragen waar regisseur Camille Vidal-Naquet zich al die tijd verstopt heeft. Zoveel gevoel voor het grote verhaal dat in het kleine schuilt en voor de vergezichten die zich in alledaagse taferelen verbergen, zo’n volstrekt zelfverzekerde stijl zie je zelden in een debuut. Het is trouwens ook de rol van Félix Maritaud, perfect gecast, die de film zo goed maakt.

Net als de 22-jarige Leo die zichzelf prostitueert langs de uitvalswegen van Straatsburg weet je eigenlijk nooit waar het heen gaat. Dit is een hard leven. Een leven zonder richting, zonder verhaal. Meestal slaapt hij op straat, soms kan hij bij een klant in bed blijven liggen. Ze neuken wat, soms praten ze. Soms is de klant te oud om te neuken. Dan vertelt hij over zijn overleden vrouw. Soms is hij te jong om te praten. Dan is er alleen seks. Je ziet aan Leo dat dit leven hard is. Zijn jonge lichaam begint te haperen. Soms wordt hij door collega’s in elkaar geslagen. Soms door klanten omdat ze niet willen betalen. Het lijkt Leo niet te deren. Hij doet denken aan een engel die op aarde is gekomen om troost te brengen. Het getreiter en geworstel van de andere mannen en het gedoe om de dagen door te komen lijken hem niet te raken. Hij bestaat alleen voor de intimiteit, voor de liefde die hij kan geven.

In mei tijdens Cannes maakte een Amerikaanse collega een observatie die zo raak was dat ik die wil herhalen. De titel, schreef hij in vakblad The Hollywood Reporter, doet je meteen aan iets wilds en dierlijks denken. Maar Leo geeft die woorden ook op een andere manier gestalte, in de betekenis die Henry David Thoreau er in Walden aan gaf: in vrijheid leven buiten de regels van de samenleving, zonder je te laten hinderen door materiële behoeften, zonder je iets gelegen te laten liggen aan wat mensen ervan vinden. Niet dat dat een keuze is geweest voor Leo, het is niet iets waar hij aan gewerkt heeft: hij kan gewoon niet anders bestaan.

Fysiek leeft hij tussen de mensen maar geestelijk lijkt hij losgezongen van het leven van alledag, in ieder geval van de regels waar de meesten van ons zich door laten leiden. Een achtergrond heeft hij niet. Heb je contact met je ouders, vraagt een arts. Geen antwoord. Leo is geen kind van ouders, hij is een kind van de wereld. Het prachtige slotbeeld maakt het allemaal in een keer duidelijk. Ga zien. Ga zien.