Ring of Dreams
Alle gekkigheid in een ring
De wereld van het showworstelen in Nederland is komedie en drama ineen. Met absurde beeldhumor trekt documentairemaker Willem Baptist ons hun echte, zelfgecreëerde wereld in.
Een gemaskerde man (type masker: tussen warrior en sm) draait aan het eind van een door hem afgenomen toelatingsinterview een administratiebonnetje uit. Alleen al dat beeld aan het begin van Ring of Dreams is zo absurd, dat het doet vermoeden dat deze documentaire helemaal geen documentaire is, maar vermomde fictie. Het wringt al vanaf seconde één. Te mooi om waar te zijn. Regisseur Willem Baptist (Instant Dreams, 2017) speelt naar hartenlust met de kansen die de wereld van het showworstelen hem geeft om tussen show en realiteit te zweven.
Voor de duidelijkheid, showworstelen is dat gedoe in een boksring waar blockbusteracteur The Rock en culticoon Hulk Hogan, de geel besnorde spierbundel met dito gekleurde tanktop, beroemd mee zijn geworden. Het gaat om gevechten waarbij de act eromheen net zo zwaar (of misschien zelfs zwaarder) telt als de fysieke overwinning. Iedere showworstelsuperheld heeft zijn eigen unieke verschijning en zijn eigen achtergrondverhaal. Ze zijn een campy versie van echte superhelden, terwijl onderling – althans in Baptists portret – de saamhorigheid hoogtij viert.
Deze zelf samengestelde familie waarvan de leden elkaar het leplazarus slaan, lijkt op een jongensboek vol uiteengevallen dromen. Ze zitten niet bij de pakken neer maar willen gewoon kunnen vluchten in een andere wereld. Met sferische synthesizermuziek à la M83, absurde beeldhumor, een voice-over die in Amsterdamse straatpoëzie lijkt te spreken en een neonachtige gloed trekt Baptist ons hun echte, zelfgecreëerde wereld in. Hier is vervreemding de werkelijkheid. De status quo tussen de uitgedeelde klappen. Hier zien we Dirty Dragan, die oorspronkelijk uit Joegoslavië komt, maar dat net zo oorspronkelijk zelf heeft bedacht. Of we zien op een vertederend moment een nieuweling die helemaal niet vertederend wil overkomen. Hij oefent monologen uit bekende films om zijn eigen stem te vinden.
Of we hiermee opgelicht worden, doet er niet toe. Ook dat zou een vorm van entertainment zijn; je anders voordoen dan je bent ter vermaak van anderen, maar bovenal van jezelf. Zoals een van de geïnterviewden over de worstelscene zegt: “Het is komedie, het is drama, het is eigenlijk onze hele samenleving met alle gekkigheid, in één ring.” Door deze charmante documentaire laten we ons maar al te graag belazeren. Stap die ring maar weer in.