Riceboy Sleeps

Goed geacteerd en mooi gefilmd, maar het ontbreekt Riceboy Sleeps aan de diepgang die de premisse verdient. Het echte drama van een Zuid-Koreaanse alleenstaande moeder en haar zoon in Canada gaat verloren in een obligaat format.

Wanneer haar geliefde, tevens de vader van haar kind, zelfmoord pleegt, wijkt So-Young van Zuid-Korea uit naar Canada om daar met haar zoontje Dong Hyung een nieuw leven te beginnen. De uitdagingen zijn enorm: ze moet werk vinden, haar zoon alleen opvoeden, omgaan met racisme en seksisme en haar plek vinden in een nieuwe cultuur.

Maar hoewel Riceboy Sleeps integer voelt en zowel in beeld als verhalend inzoomt op de twee hoofdpersonen, blijf je als kijker op afstand. Dat heeft niet te maken met het acteerwerk, want Choi Seung Yoon (So-Young) en Ethan Hwang (Dong Hyung of David, zijn gekozen westerse naam) kleuren hun personages met veel nuance in. Het is eerder het format, dat tamelijk Amerikaans aandoet, met overbekende sleutelscènes. Zoals het openen van een ‘stinkend’ lunchbakje door schoolkind Dong Hyung, die vervolgens uiteraard belachelijk wordt gemaakt door zijn klasgenootjes. Of de schorsing die de jongen oploopt als hij eindelijk terugvecht, en zijn latere pubergedrag: blowen, paddo’s, ruziën met zijn moeder en mentaal ontploffen op een feest.

Er wordt veel ruimte gegeven aan die momenten ten koste van de innerlijke ontwikkelingen van moeder en zoon en de precaire dynamiek tussen de twee – vele malen interessanter dan beelden van het zoveelste Amerikaanse tienerfeest in een groot huis met dronken pubers en harde muziek. Beide acteurs hebben genoeg in huis om uitdrukking te geven aan de emotionele worstelingen van hun personages.

En dat zijn er nogal wat. De moeder kampt met gevoelens van schuld, ontheemding, vervreemding, eenzaamheid, verdriet en traumatisch verlies. De jongen zit gevangen tussen twee culturen, zoekt naar zijn identiteit, mist de vaderfiguur aan wie hij zich zou moeten spiegelen, is verliefd en moet omgaan met de nieuwe man in het leven van zijn moeder. Allemaal invoelbare, menselijke emoties die schreeuwen om verdieping en uitwerking. Maar in het verhaal zijn al deze complexe gevoelens gereduceerd tot het slachtofferschap van immigranten in een westerse samenleving. Een slachtofferschap dat halverwege de film zelfs een extra push krijgt in de vorm van een overbodige dramatische plotwending.

Het laatste stuk van de film is het meest interessant, wanneer de twee samen naar Zuid-Korea gaan om de familie van Davids vader op te zoeken. Daar krijgen de personages meer inhoud, nuance en identiteit.

Riceboy Sleeps is zeker geen slechte film, maar juist van een regisseur die dezelfde culturele achtergrond heeft als zijn personages (Anthony Shim is een in Zuid-Korea geboren Canadees) zou je een originelere en misschien ook oprechtere uitwerking van het drama verwachten.