Populaire

Totale feelgood, deze bontgekleurde retro fifties romantische komedie. Beetje voorspelbaar alleen, waardoor Régis Roinsards debuut in de tweede helft vaart verliest. Maar dat zal de pret niet drukken.

Populaire heeft de look and feel van hoe mensen tegenwoordig denken dat Franse films er in de jaren vijftig uitzagen, maar eigenlijk is dat nostalgie naar een verleden dat nooit bestaan heeft. Dat is geen kritiek, gewoon een constatering. Populaire is een sprookje dus realistisch hoeft het niet te zijn. Een sprookje over een prinses die wakker gekust wordt door een prins en over een prins die wakker gekust wordt door een prinses. Net als François Ozons al even bontgekleurde Potiche uit 2010 is het een verhaal over verloren en hervonden liefde en de — ook in 2012 nog bedreigde — vrijheid van vrouwen om hun eigen leven te bepalen.
Voor de ambitieuze kruideniersdochter Rose Pamphyle lijkt een toekomst achter de toonbank en het aanrecht onvermijdelijk, tot ze een dorp verderop solliciteert bij verzekeringsagent Louis Échard. Haar gave om absurd snel te kunnen typen vormt dan de opmaat naar een romantisch avontuur en een tournee langs typewedstrijden die haar tot aan de andere kant van de oceaan brengt.
Wat voor veel meiden ooit een kans was om de maatschappelijke ladder te beklimmen, raakte de laatste twintig jaar uit de gratie omdat niemand zichzelf nog als dienstbaar wil zien. Toch zou het zomaar weer populair kunnen worden: als razende secretaresse de wereld rondreizen in het kielzog van monsieur le directeur na een flitsende stoomcursus bij Schoevers. En zwoegen op metalen typemachines hoeft al lang niet meer want voor al die ranke vingers is er nu het veel sensuelere toetsenbord.
"Snelheid is vooruitgang", verwoordt Rose knipogend het Franse naoorlogse optimisme dat Jacques Tati in z’n films zo mooi parodieerde. Als je namelijk te hard rent, kun je onderweg waardevolle dingen kwijtraken, is de boodschap. Alleen is stilstaan ook geen optie, blijkt uit Louis’ weigering om met Rose en zijn dominante vader de confrontatie aan te gaan. De nadrukkelijk gestyleerde vorm wordt gespiegeld in die nadrukkelijk moraliserende boodschap. Moesten wij het weer opknappen, klaagt zijn Amerikaanse vriend Bob Taylor over de gebrekkige Franse daadkracht in de Tweede Wereldoorlog. Het maakt Populaire tot een speelse hommage aan de lang verguisde cinema de papa die tussen 1945 en 1959 de Franse film domineerde.
Régis Roinsards debuteert met een spitse komedie die uitblinkt door weelderige decors en een vlot verteld verhaal — ook al had het iets minder voorspelbaar gemogen — en twee van de meest geliefde Franse acteurs van hun generatie, Deborah François en Romain Duris.

Ronald Rovers