Piece by Piece

Kassa én creativiteit waren altijd al de pijlers van het imperium van Pharrell Williams. Dus waarom niet een biopic over zijn leven in de vorm van een gigantische Lego-commercial?

In een traditionele biopic was Pharrell Williams niet geïnteresseerd. Het idee om een film over zijn leven te maken, lag al sinds 2013 op tafel, maar er waren al genoeg ‘en toen en toen en toen’-films met pratende hoofden. Tot iemand een paar jaar later opperde om het met Lego te doen. In overleg met Williams en filmmaker Morgan Neville ontwikkelde de Deense multinational nieuw materiaal om onder meer de huidtonen van de personages preciezer weer te kunnen geven en hop, men kon van start.

Elke poging om aan de slaapverwekkende vorm van de traditionele biopic te ontsnappen verdient applaus. De achterliggende gedachte verwoordt Williams meteen aan het begin van de film. “Alles is al een keer gedaan. We kennen de bouwstenen van iemands leven wel. Waar je origineel in kunt zijn, is met die bouwstenen je eigen vorm creëren.” Het klinkt geloofwaardig, al is dit natuurlijk ook gewoon product placement. Williams heeft zelfs een nieuwe Lego-set ontworpen voor het bedrijf: Over the Moon. Dus het is niet alleen creativiteit die hier over tafel gaat.

Die eigen vorm betekent dat vrijwel alle personages constant lachend door het leven gaan en over straat stuiteren. Want dat is wat Lego-poppetjes doen. Williams is er eerlijk over dat ‘ie aanvankelijk geen idee had wat hij moest doen met z’n leven. Ook al was er altijd al wel die bijna tastbare band met muziek: door Williams’ synesthesie gaat muziek in zijn waarneming meestal gepaard met het zien van kleuren. Daar maakt de film optimaal gebruik van. Het kleurenpalet is fantastisch.

Al die vrolijkheid roept wel de vraag op of het leven van de muzikant/producent altijd zo zorgeloos is geweest. Tot Williams ergens in de tweede helft van de film vertelt over “een duistere periode”, waarin hij zich vooral door de jacht op geld liet leiden en te veel luisterde naar de adviezen van dubieuze randfiguren. Het resultaat was zielloze muziek en twijfel aan z’n creatieve koers. De donkere wolken worden in de film snel ingeruild voor nieuwe inspiratie, onder meer dankzij de nu wereldberoemde samenwerking met Daft Punk.

De Lego-vorm laat zien dat je zelfs met een genre als de biopic – waarin je vastzit aan feiten – nieuw terrein kunt verkennen. Dat Piece by Piece door al het optimisme soms net iets te veel naar hagiografie neigt, valt te vergeven. Al verwacht je soms bijna ‘Everything is Awesome’ uit de speakers te horen schallen, het lijflied uit die andere Lego-film.