PERSONAL VELOCITY

Kyra Sedgwick, Parker Posey en Fairuza Balk spelen drie vrouwen die opkrabbelen na een geweldsdelict of een trauma, met als beloning wat hoop. Het drieluik zet de klok weer jaren terug.

Drie vrouwen zitten vast in hun leven. Vrouw één wordt ernstig mishandeld door manlief, vrouw twee is wat angstig voor het succes dat op haar pad komt en de laatste kent ook al een relatie die ze niet helemaal ambieert en bovendien is ze ongewenst zwanger. Mannen doen vrouwen heel wat aan, dat is zeker waar. Maar waar is de verantwoordelijkheid van die vrouwen zelf? Zo is vrouw twee ronduit irritant in haar verzet tegen haar overspelige vader of met haar geneuzel over mogelijk eigen ontrouw met een geile en hippe auteur.
Dat vrouw één besluit om niet langer het huiselijk geweld te pikken is begrijpelijk. Maar het deel doet ook denken aan een RTL4 woensdagavondfilm en is dus weinig verheffend. Natuurlijk weet regisseur Rebecca Miller er een aardige draai aan te geven door de vrouw te laten opkrabbelen en zelfs te laten genieten van een lekkere jonge knaap. Het kan bevredigend zijn om als al wat oudere vrouw een jong scharreltje op te pikken. Zeker als troost na de boze man met de grote vuisten. Tegelijk is dat inmiddels een enorm cliché.

Calvinisme
Kennelijk is het voor Miller niet genoeg om met één verhaal haar visie op ‘vrouwenlevens’ duidelijk te maken. Ze herhaalt eigenlijk elke keer hetzelfde om haar publiek om de oren te slaan met haar naargeestige visie op vrouwen en hun levens. Hoe zou je het anders moeten interpreteren? Daarmee is Personal velocity eigenlijk anti-film. Want hoewel Ellen Kuras voor haar camerawerk op het Sundance filmfestival in 2002 een prijs kreeg (en Rebecca Miller de grote juryprijs) is de cinematografie behoorlijk mager. Dat kan een stijlkeuze zijn en wellicht ook bedoeld om de vrouwen, hun omgeving en gebeurtenissen zeker niet mooier te maken dan ze zijn. Om Miller als een anti-filmer te bestempelen is wellicht een zware aantijging, maar de boodschap die zij met haar film uitdraagt is dermate van de oude stempel dat je met deze film eigenlijk helemaal niets kunt. Er is niet geprobeerd er een interessant werk van te maken, cinematografisch gezien, want alles draait om die boodschap. Film wordt gebruikt als een willekeurig middel.
Waarom mogen vrouwen alleen maar hoop hebben nadat hen van alles overkomen is? Wat is dat voor calvinisme, als het naar Nederlandse termen vertaald mag worden, dat alleen uit iets slechts iets goeds mag voortkomen? In de 21e eeuw mag je verwachten dat vrouwen een keer ophouden met klagen over mannen die niet willen deugen en zichzelf daarmee tot slachtoffer maken. Maar Miller wil daar nog niet aan.

Gerlinda Heywegen