Perry Mason

Liefhebbers van film noir kunnen deze zomer amper om Perry Mason heen. De weinig verbloemende reboot rondom het bekende roman- en televisiepersonage is op verhaalniveau niet heel authentiek maar imponeert met een geweldige cast, en schitterende sets van het Los Angeles uit de jaren dertig.

Wie bij de nieuwe thrillerreeks Perry Mason hoopt op een afgestofte versie van de bekende televisieserie die in de Verenigde Staten werd uitgezonden van 1957 tot 1966, zal van een koude kermis thuiskomen. De reboot is zwoel, grotesk en vuig. De strafpleiter die ooit werd bedacht door schrijver Erle Stanley Gardner is in het achtdelige drama nog slechts een privédetective, gespeeld door Matthew Rhys (The Americans). Met z’n ongeschoren kop heeft die meer weg van Peter Falk uit Columbo dan de boomlange Raymond Burr die de oudere kijkers zullen kennen als dé Perry Mason.

Deze nieuwe Perry Mason is een geactualiseerd oorsprongsverhaal. De eerste aflevering begint in 1933, midden in de Grote Depressie – ook in het werk van Gardner is dit het jaar waarin Mason z’n entree maakt. De verschillen tussen arm en rijk zijn goed te zien in Los Angeles, waar Hollywood floreert terwijl de straten bezaaid liggen met daklozen. Tegen deze achtergrond worden we deelgenoot gemaakt van een kidnappingszaak. Een baby is in de handen van een groep snoodaards gevallen; ze vragen 100.000 dollar aan losgeld. De overdracht zal plaatsvinden op het pittoreske kabelbaantje bij Bunker Hill, in het toenmalige centrum van LA. Maar als moederlief haar Charlie in handen krijgt, blijkt hij gestorven.

Scenaristen Rolin Jones en Ron Fitzgerald, die al ervaring opdeden bij kwaliteitsshows als Weeds en Westworld, bedenken vervolgens een complot waarbij een nieuwe evangelische beweging betrokken is, evenals het ministerie van justitie, het politiecorps en de Chinese maffia. Erg origineel is het niet, omdat ze netjes volgens de conventies van de film noir werken. Het ziet er evenwel indrukwekkend uit. Hoofdregisseur Tim Van Patten, bekend van het interbellumdrama Boardwalk Empire, lijkt precies in de smiezen te hebben hoe Los Angeles aan het begin van de jaren dertig er behoort uit te zien – en met een budget van zo’n 75 miljoen dollar zijn er kosten noch moeite gespaard om dit te bewerkstelligen.

Daarnaast becommentarieert Perry Mason ook onbeschroomd het hier en nu. Zo is er een verhaallijn die belicht hoe een zwarte politieagent (Chris Chalk) omwille van zijn huidskleur makkelijk kan worden gechanteerd, en schetsen Jones en Fitzgerald de opkomst van de tabloids die smullen van schuinsmarcherende acteurs en perverse corruptiezaken – waarbij niets aan de fantasie wordt overgelaten. Ook wordt er (nog eens) afscheid genomen van het stereotype van de hysterische vrouw: Masons (vrouwelijke) steun en toeverlaat heeft aspiraties om in de toekomst als gevierd jurist de onfortuinlijke burgers uit de samenleving te verdedigen tegen de gehaaide elite.

Perry Mason is bovenal een onvervalst acteursdrama. De imponerende Stephen Root staat in de rechtszaal als onuitstaanbare officier van justitie tegenover een advocaat op leeftijd gespeeld door John Lithgow; Tatiana Maslany speelt een hypnotiserende dominee; Shea Wigham speelt Masons intelligente rechterhand; Veronica Lupe vertolkt Masons lover, een gewiekste grootgrondbezitter. En, zoals Mason proclameert: “Iedereen is iets van plan en iedereen is schuldig”. Want in Perry Mason blijkt eens temeer dat Los Angeles toen en nu een slangenkuil is, vol zondaars en gelukszoekers; vol verleidingen en farces.

Perry Mason is vanaf 21 juni te zien via Ziggo.