Parched

Zo schraal als het woestijnlandschap in Rajasthan is ook het liefdesleven van vier jonge vrouwen in Parched. Op merkwaardig opgeruimde wijze weten ze hun lot te keren.

De distributie van films uit niet-westerse landen kan niet genoeg worden toegejuicht. De eigenzinnige films van Abderrahmane Sissako, om een voorbeeld te noemen, leggen de blinde vlekken in de westerse blik op Afrika bloot en stellen en passant ons al te comfortabele zelfbeeld een stukje bij. Maar de uitbreng van Parched werpt precies om die reden de vraag op wat wij hier nu precies mee aan moeten.

Voor haar eerste buiten Bollywood gemaakte film nam filmmaker Leena Yadav de seksuele repressie en uitbuiting van vrouwen op het Indiase platteland tot onderwerp: een moedige keuze. Alleen wringt en schuurt die keuze regelmatig met haar behoefte om het publiek in de eerste plaats een vermakelijke bioscoopavond te bieden.

Parched volgt vier vrouwen die via afwisselend komische en dramatische voorvallen tot zelfbewustzijn komen: de weduwe Rani, die voor haar puberzoon een bruid koopt; Janaki, door haar uithuwelijking opgescheept met een bruidegom die het als zijn mannelijke plicht ziet om haar te verkrachten; Lajjo, een kinderloze buurvrouw die door het dorp wordt geminacht en door haar man wordt geslagen; en Bijli, een oude vriendin die als danseres en prostituee werkt bij een reizende nachtclub die vlak bij het dorp neerstrijkt. Deze vlotgebekte dame lijkt het van alle vier nog het beste voor elkaar te hebben; wanneer je lijf dan toch als mannelijk bezit wordt beschouwd, dan kun je daar maar beter je business model van maken.

Voor de seksualiteit van de personages zelf ontstaat pas ruimte wanneer de mannen buiten beeld zijn: dan borrelen de relativerende grappen, de herinneringen en dromen, het gemis en de hunkering op.

In interviews vertelt Yadav dat tijdens een reis met hoofdrolspeelster Tannishtha Chatterjee het idee ontstond voor een soort ‘Sex and the Village‘. Geinig, maar neem je de moeite om over dat idee iets langer na te denken, dan wordt het problematisch. De relatieperikelen van een groepje maatschappelijk geslaagde, onafhankelijke New Yorkers met een zwak voor bindingsangstige mannen vormen een meer natuurlijke grondstof voor een luchtige komedie dan de strijd van onderdrukte, ongeschoolde plattelandsvrouwen om zich te ontworstelen aan cultureel gesanctioneerd seksueel geweld. Een filmmaker moet behoorlijk onorthodox te werk durven gaan om het daar goed vanaf te brengen – het tegenovergestelde van Yadavs risicomijdende aanpak. Bijna dwangmatig stuurt ze na elke geweldsdaad het verhaal richting een lichter register. Het ontbreekt de film dan ook niet aan levendigheid en vaart, maar des te meer aan diepgang: Parched behandelt een overbekend thema zonder daar een nieuw perspectief op te bieden.