Nova Zembla

Reinout Oerlemans’ Nova Zembla is vormgegeven als een dik aangezette geschiedenisles. Het enige nieuwe aan de vorm is 3D, maar dat wordt vooral ingezet om de borsten van Doutzen Kroes beter uit te laten komen.

De eindeloze stilte van het Arctisch gebied. In Nova Zembla is daar niets van te merken. Bijna de hele film is dichtgeplamuurd met bombastische, symfonische muziek. Alsof de gebeurtenissen zelf al niet dramatisch genoeg zijn. Bijkomend probleem is dat de bemanning maar niet tot leven wil komen. Het blijven aangeklede acteurs, zodat hun ontberingen je koud laten. Er wordt niet uitgelegd wie welke functie aan boord had. Het verhaal wordt simpelweg afgewerkt.
De film zit vol met sterke staaltjes. Zoals de matroos die gekielhaald wordt en halfdood uit het water wordt gevist, waarna die zich een paar seconden later met blote bast zorgen zit te maken over hoe dagboekschrijver Gerrit de Veer deze gebeurtenis zal opschrijven. De vrijheid van de regisseur om met de geschiedenis om te gaan mag ver gaan, maar een film wordt niet geholpen door zo’n op de tekentafel bedachte scène.
De driedimensionale effecten van deze eerste Nederlandse film in 3D worden vooral ingezet om de borsten van model Doutzen Kroes nog ronder te laten uitkomen. Zij mag als een engel op een schommel de zaal in zwiepen en later ook haar hand naar ons uitsteken. In de onontkoombare portie boertige Hollandse humor wordt voorzien als een vrouw in een ranzige kroeg een man in zijn kruis pakt en zegt: "Geeft niks hoor schat, als er maar een mast aan zit." De film, die is opgedragen aan de opvarenden van het schip, doet verlangen naar de oude schoolplaat van Johan Herman Isings die de inspiratie vormde voor de film. Op zo’n plaat kun je alles zelf projecteren, daar heb je geen 3D-bril voor nodig.