Nos batailles

Nos batailles is een film over vaderschap. Over de klappen incasseren die het leven uitdeelt. En over afwezigheid. Die komen hier dramatisch met elkaar in botsing.

Het is al vaker gezegd, maar eigenlijk is het bizar dat er zo weinig films over werk worden gemaakt. Dat ding waar een groot deel van de mensheid dagelijks mee bezig is en dat hun leven grotendeels bepaalt. Heel letterlijk soms, zoals dat van Jean-Luc, die ontslagen dreigt te worden in het begin van Nos batailles (Onze strijd), de tweede film van de Waalse filmmaker Guillaume Senez, en zijn polsen doorsnijdt. Dan is er tenminste nog een uitkering van de verzekering.

Maar deze film gaat niet over Jean-Luc. En ook niet helemaal over werk. Al is Romain Duris’ personage Olivier Vallet wel vakbondslid en trekt hij zich het lot van collega’s waar hij als ploegbaas leiding aan geeft behoorlijk aan. Maar is het echt die sociale bewogenheid die hem beweegt? Of speelt ook mee dat zijn vader vakbondslid was en heel begaan met z’n collega’s en bijna nooit thuis omdat er altijd wel een kwestie was? Een vader waarover hij geen kwaad woord wil horen. Zelf werkt hij ook van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. En inderdaad: er is onrecht en er zijn misstanden in de gigantische hal waar hij dagelijks werkt. Het is niet dat hij geen reden heeft om laat thuis te komen en vroeg weer weg te gaan. Maar is dat het hele verhaal?

Nos batailles is een film over vaderschap. Over de klappen incasseren die het leven uitdeelt. En over afwezigheid. Die dingen botsen dramatisch als Oliviers vrouw Laura, tot dan toe duidelijk een toegewijde vrouw en moeder van hun twee jonge kinderen Elliott en Rose, op een dag verdwenen is. Gewoon weg. Plotseling is Olivier de enige ouder. Maar hij blijkt zijn kinderen nauwelijks te kennen. Verkeerde truien, verkeerd ontbijt. Hij haalt zijn moeder erbij en later woont z’n zus een paar weken in bij het gezin. Want werk en kinderen zijn nauwelijks te combineren. Toch ziet Olivier zich gedwongen zijn leven opnieuw in te richten.

Slim hoe Nos batailles zich nergens blindstaart op één kwestie. Dingen zijn nooit één kwestie. Zeker het dagelijks leven niet. Als je ergens je vinger in een dijk steekt om het water tegen te houden, spuit het er ergens anders wel weer uit. Soms zakt het water, dan hoeft het even niet. Nu staat het water Olivier aan de lippen.

De film laat zijdelings de belabberde omgang zien met wat je tegenwoordig gewoon weer het proletariaat moet noemen: mensen die nauwelijks bescherming genieten, onderbetaald zijn, op tijdelijke contracten leven. Jean-Luc, hij die z’n polsen doorsneed, kon niet meekomen met de rest, krijgt Olivier van de HR-manager te horen. Hij was ook al 52. En zo worden mensen tegen elkaar uitgespeeld in de race om jaarlijks het hoogste dividend uit te kunnen keren. Op z’n 52ste bij het vuil gezet.

Ondertussen krijgt Olivier kansen om z’n leven een draai te geven. En zo, min of meer organisch, laat Nos batailles zien hoe dingen hun eigen loop nemen, hoe de ene keuze de andere beïnvloed en hoe verantwoordelijkheden en moreel besef op elkaar inspelen of tegen elkaar worden uitgespeeld.