My Favourite Cake

In Iran bemoeit de overheid zich met alles. Dus een filmmaker die een eerlijk en ontroerend verhaal over gewone mensen vertelt, komt in de problemen.

Op het eerste gezicht zou deze romance over de eenzame, zeventigjarige Mahin, die dertig jaar na het overlijden van haar man besluit dat het anders moet, zich overal af kunnen spelen. Na een middag theedrinken met haar babbelende vriendinnen gaat ze eropuit om te proberen het geluk een handje te helpen.

Je ziet het allemaal op het gezicht van de fantastische acteur Lily Farhadpour – de melancholie, hoop, ondeugendheid en vastberadenheid. Taxichauffeur Faramarz (Esmail Mehrabi, al net zo goed) trekt haar aandacht en ze rust niet voor hij bij haar op bezoek komt. De mooiste avond van zijn leven, zal hij ingetogen en toch stralend bekennen.

Schokkend dan om te lezen dat de opnames voor deze ontroerende, warm-menselijke film zoveel mogelijk in het geheim moesten plaatsvinden. Want ja, Iran. Niet alleen drinken Faramarz en Mahin een glas wijn, we zien haar ook zonder hoofddoek. En als het vertrouwen tussen die twee voorzichtig is gegroeid, dansen ze zelfs, want ze weten zich ongezien.

De tranen schoten me op dat moment in de ogen en ik dacht: waarom is geluk verboden in dit land? Om het gewone leven, vooral van vrouwen, te laten zien, is in Iran moed nodig, maar filmmakers Maryam Moghaddam en Behtash Sanaeeha (Ballad of a White Cow, 2020) zijn vastbesloten. En die taxi is natuurlijk een hommage aan diverse voorgangers.

Bij de première in Berlijn mochten de filmmakers niet aanwezig zijn. En toen ze de Zweedse première van hun lovend ontvangen en al dubbel onderscheiden film wilden bijwonen, werden hun paspoorten wederom ingenomen.

Je zou bijna denken dat My Favourite Cake (Keyke mahboobe man) een politieke film is, en misschien is het dat ook wel in een land met zo’n dwingend regime. Dan is het onvermijdelijk dat die politiek ook binnensijpelt in een speelse en eerlijke vertelling met humor en drama. Een verhaal over eenzaamheid en de universele hunkering naar geluk.

Het meest expliciet gebeurt dat in de prachtige scène waarin Mahin in de bres springt voor een meisje dat door de zedenpolitie wordt lastiggevallen. Maar vaak is het terloops. Een opmerking over kleding, een herinnering aan verboden muziek of een arrestatie, een grap tijdens het dansen. Die terloopsheid maakt het zo sterk. Het leven kan al lastig genoeg zijn, en dan gooit je land er nog een schepje bovenop.

Mahins hoopvolle glimlach tijdens een zware regenbui; beter kan ik het niet samenvatten. Een tip: pak op IDFA ook de Iraanse documentaire My Stolen Planet mee. Sluit hier perfect bij aan.