Milo
Angst en schaamte

Milo was openingsfilm van Cinekid en won eerder een prijs voor originaliteit op het Giffioni kinderfilmfestival in Italië. Of je het een jeugdfilm moet noemen is overigens de vraag, want de serieuze toon zal ook het volwassen publiek aanspreken.
Iedere ochtend staat de tienjarige Milo voor de spiegel om zich in te smeren met een speciale crème. Hij heeft een zeldzaam huidprobleem, maar wat er precies aan de hand is wordt voor hemzelf en anderen zorgvuldig verborgen gehouden. Ook de kijker ontdekt pas in een laat stadium hoe het precies zit, wat een goede beslissing is van de makers van deze ongewone coming of age-film.
Op die manier blijft die curiositeit op de achtergrond en fungeert het vooral als een soort metafoor. Het belangrijkste thema is de problematische verhouding van Milo met zijn veeleisende vader, die de afwijking van de jongen nooit heeft kunnen accepteren. Nooit mag je je zwakke kant laten zien, zo krijgt Milo te horen, want er zal altijd misbruik van worden gemaakt. Maar wanneer Milo zelfs niet met het schoolkamp mee mag gaan, loopt hij weg van huis. Hij wordt opgevangen door een ouder crimineel koppel dat hem neemt zoals hij is.
Vrijbuitersbestaan
Zo begint deze opvallende eerste lange speelfilm van het regisseursduo Berend en Roel Boorsma. Niet alleen opvallend vanwege het intrigerende gegeven, maar ook omdat het een Engelstalige, Nederlands-Ierse coproductie is, gedraaid op locaties in Ierland (en voor een klein deel in Portugal) en met een grotendeels Ierse rolbezetting.
Het ruige vrijbuitersbestaan waar Milo inrolt vormt een aansprekend contrast met zijn steriele leven in de villawijk, al kan je je soms afvragen of al die verwikkelingen niet een wat geforceerde manier zijn om ter zake te komen. Ook sommige wendingen zijn nogal abrupt en zwaar aangezet. En zou een potentieel pestslachtoffer als Milo echt zo graag op schoolkamp gaan?
Daar staat tegenover dat de Boorsma’s en scenarioschrijfster Heather Imani de zaak niet romantiseren of simplificeren en doorgaans goed de juiste toon weten te treffen. Even belangrijk als het avontuur zijn steeds de emotionele kanten van de situatie die uiteindelijk tot hardhandige confrontaties zullen leiden. Binnen Milo’s familie voelt eigenlijk niemand zich geaccepteerd, ook Milo’s vader niet. Voeg daarbij het overtuigende acteerwerk, het dramatische gebruik van het Ierse landschap en de voortreffelijke fotografie die zowel de grimmige als de poëtische kanten van dit verhaal weet vinden en we hebben een ambitieus debuut dat smaakt naar meer.
Leo Bankersen