MILLION DOLLAR BABY

Million dollar baby is een hartverscheurend drama over de bijzondere relatie tussen bokstrainer Clint Eastwood en zijn pupil Hilary Swank. De kracht van en de hype rond de film komen vooral voort uit een belangrijke plotwending die hier niet wordt verklapt. U kunt dus gerust verder lezen.

Clintus, zoals Clint Eastwood door zijn oude kameraad Don Siegel liefkozend werd genoemd, heeft bijna 75 lentes op de teller staan en een geweldig oeuvre opgebouwd. Een icoon van de cinema, een held van het Amerikaanse volk, maar ook iemand die lange tijd niet serieus werd genomen door filmcritici. De beroemde critica Pauline Kael bakte ze in 1974 in The New Yorker wel erg bruin: "Clint Eastwood isn’t offensive; he isn’t an actor, so one could hardly call him a bad actor. He’d have to dó something before we could consider him bad at it." Toegegeven, Eastwood verleende zijn zwijgende waardigheid aan enkele dubieuze films. Maar al in 1971 (lang voor het bejubelde Unforgiven) morrelde hij aan zijn status als macho en westernheld, in zijn onderschatte regiedebuut Play Misty for me.
Anno 2005 weet gelukkig iedereen wat Clint in zijn mars heeft. Met Mystic river maakte hij vorig jaar een van zijn mooiste films. Million dollar baby gaat zelfs gepaard met een hype en heeft veel prijzen gewonnen, waaronder twee Golden Globes. En zeven Oscarnominaties staan te wachten om verzilverd te worden. Leuk, maar nog leuker is het dat we hier te maken hebben met een brok cinema waar je U tegen zegt. Eastwood en Hilary Swank spelen de sterren van de hemel als respectievelijk een gesloten bokscoach en een stuurloze vrouw die zich aan de sport vastklampt. Er ontstaat tussen de twee een bijzondere vader-dochterrelatie, terwijl de carrière van Swank in een stroomversnelling raakt. Een titelgevecht in Las Vegas moet een bekroning vormen na de lange weg die beide eenzame zielen hebben afgelegd, maar het noodlot heeft voor de twee een gruwelijke verrassing in petto.

Krachtproef
De gevechten in de ring leveren spektakel op, maar het is bovenal de band tussen Eastwood en Swank die de kijker bij de lurven grijpt. Swank is fantastisch als het ‘poor white trash’-vrouwtje dat zich in een mannenwereld omhoog knokt, maar misschien nog aangrijpender is wat Eastwood laat zien. Met zijn gegroefde gelaat maakt hij allerlei emoties invoelbaar — het verdriet om zijn dochter, met wie hij geen contact meer heeft, zijn wankelende geloof in God, dat hij bij zijn priesterbroer opbiecht, zijn schuldbesef jegens zijn makker Morgan Freeman, die in een boksgevecht aan één oog blind raakte. Kortom, Clint geeft zich bloot als nooit tevoren. En wanneer Swank hem in het tweede deel van de film na een zeer verrassende plotwending de ultieme krachtproef in zijn vaderrol doet ondergaan, bezorgt hij de kijker een brok in de keel waarin deze zich bijkans verslikt. De oude ijzervreter heeft veel op zijn kerfstok, maar een hartverscheurend werk als Million dollar baby had hij nog niet op zijn conto staan. Gouden beeldjes of niet, wat maakt het uit als je je publiek na een briljante film en een verpletterend slotakkoord doodstil de zaal uit kan laten schuifelen?

Mike Lebbing