Meskina

Meskina, de debuutfilm van Daria Bukvić, brengt de ervaringen van een demografie die vaak over het hoofd wordt gezien naar het grote doek, maar zit vol romkomclichés.

“Nederland is klaar voor Meskina”, zei regisseur Daria Bukvić tijdens een bezoek van de Filmkrant aan de set de film. Net als in haar gevierde theatervoorstelling Melk en dadels stelt Bukvić in haar eerste speelfilm de ervaring van een jonge Nederlands-Marokkaanse vrouw centraal. Maar Nederland had best nog wat meer aangekund: de komedie over dertiger Leyla (Maryam Hassouni) mist lef.

De gescheiden en kinderloze Leyla wordt door haar familie laatdunkend ‘meskina’ genoemd – zieligerd. Om die aanhoudende sociale druk het hoofd te bieden, besluit ze een man te zoeken. Haar liefdesleven speelt in twee strikt gescheiden werelden: enerzijds de door haar moeder verzorgde uithuwelijking aan een Marokkaanse man, anderzijds de internetdates met een Vlaming die haar zus Amira (Soundos El Ahmadi) heeft geregeld. Die combinatie biedt een luchtige kijk op de culturele kloven waar iemand met een migratie-achtergrond mee te maken krijgt.

Deze veelbelovende invalshoek raakt echter bedolven in een scenario dat te veel wil doen. De perikelen in Leyla’s liefdesleven gaan mooi samen met haar wens om een modern sprookje te schrijven. Maar bij die ambitie wordt amper stilgestaan. Leyla maakt namelijk ook snel carrière in de entertainmentindustrie – eerst via haar man, een bekende zanger, en na haar scheiding via haar nicht, een succesvolle zakenvrouw. Meskina besteedt veel tijd aan een verhaallijn over een awardshow, die bol staat van de romkomclichés: Leyla botst met haar manager, krijgt tijdens een vergadering met de grote bazen toch gelijk en moet uiteindelijk samenwerken met haar ex, die opbiecht nog steeds verliefd op haar te zijn. De al te aanwezige voice-over biedt weinig emotionele resonantie biedt maar richt zich er vooral op de situatie van Leyla in hapklare taal uit te leggen. Ondertussen verdwijnt de kern van Meskina uit het zicht, terwijl juist die zo veelbelovend is.

De film heeft de neiging om de nasleep van belangrijke momenten over te slaan door in grote blokletters het verstrijken van de tijd in beeld te brengen. Zo komt de druk die Leyla ervaart eigenlijk zelden in beeld. Haar sociale falen lijkt ook best mee te vallen: ze woont na haar scheiding weliswaar weer bij haar moeder, maar ze maakt ook al na één succesvolle vergadering promotie. Uiteindelijk moet Leyla ontdekken dat ze geen man nodig heeft om volwaardig te zijn, maar deze ontdekking komt uit de lucht gevallen.

Meskina vertelt een belangrijk verhaal en doet dat vol humor. Een lastige balans die Bukviç bedreven klaarspeelt. Juist daarom is het jammer dat de film, die in eerste instantie iets nieuws lijkt te doen, zo gemakkelijk in oude clichés vervalt.