Mean Girls

De musicalremake van Mean Girls is heus vermakelijk, maar was er ook een artistieke noodzaak om deze film te maken? Tina Fey heeft vooral veel uit haar originele script geschrapt, en er weinig aan toegevoegd.

Sinds Mean Girls twintig jaar geleden uitkwam, heeft de film zich in ons culturele bewustzijn genesteld. De komedie waarin tiener Cady Heron (Lindsay Lohan) na jaren van thuisonderwijs in ‘Afrika’ (specifieker wordt het niet) voor het eerst een Amerikaanse middelbare school betreedt en zich daar de wetten van de schoolpleinjungle eigen moet maken, zit vol catchy quotes die zich perfect leenden voor een tweede leven als meme op het internet.

Ook in andere gedaanten leefde Mean Girls voort: een sequel, een videogame, een graphic novel, een Broadway-musical. En nu dus een remake, gebaseerd op die musical.

Het script komt wederom van de Amerikaanse comedian Tina Fey, die ook weer in de rol van vriendelijke wiskundedocent Norbury kruipt. De Australische Angourie Rice vertolkt ditmaal Cady. Via haar leren we North Shore High School kennen. Cady vindt als naïeve nieuwkomer aansluiting bij buitenbeentjes Janis (Auli’i Cravalho) en Damian (Jaquel Spivey, keurig binnen de lijntjes van de gay best friend-trope). Zij maken haar wegwijs in de vele tienerkliekjes die het sociale leven op een middelbare school bepalen. De problemen beginnen wanneer het populairste meisje van de school Regina George (Reneé Rapp) haar oog laat vallen op Cady en haar inlijft in haar vriendinnengroep – waarmee de transformatie van de lieve Cady naar een mean girl in gang wordt gezet.

De remake volgt vrij getrouw het verhaal van het origineel, al zijn er wat aanpassingen gedaan om de film beter op de huidige tijdgeest te laten aansluiten. De kliekjes zijn niet langer strikt raciaal gesegregeerd; coach Carr (Jon Hamm) is nog steeds incompetent, maar houdt er geen seksuele relaties met scholieren meer op na; en Cady blijkt in een specifiek land te zijn opgegroeid: Kenia. Ook heeft de moraal van het verhaal een update gehad: waar het origineel meisjes een les wilde leren over vrouwelijke solidariteit, daar benadrukt de remake het belang van jezelf zijn zonder je druk te maken over de verwachtingen van anderen.

Het zijn accentverschuivingen. De grootste vernieuwing is uiteraard dat het deze keer een musical betreft. Een vertaling die goed geslaagd is. De liedjes zijn stuk voor stuk strak uitgevoerde setpieces die weten te vermaken.

En toch. Tijdens het kijken bekruipt je steeds meer de vraag: waarom deze remake? Was er, los van de glasheldere commerciële motieven, ook een artistieke noodzaak om deze film te maken? Juist doordat het origineel nog zo in het culturele geheugen gegrift staat, is de meerwaarde van een remake niet evident. Het had iets interessants op kunnen leveren als deze nieuwe Mean Girls flink met de verwachtingen van de kijker speelde, maar de verrassing blijft uit. Fey heeft vooral zaken uit het originele script geschrapt, en daarmee opgepoetst naar de mores van de huidige tijd. Maar los van de liedjes is er te weinig toegevoegd om deze remake bestaansrecht te geven.