Mascotte

Outcast onder hooligans

Mascotte. Foto: Mark van Aller / copyright BIND

Een problematische gezinssituatie is maar een van de factoren waardoor een getroebleerde tiener in Mascotte ontspoort. Door een veelheid aan plotdetails raakt ook de film zelf het spoor bijster.

Nadat hij verschillende televisieseries (Judas, 2019-22) heeft geregisseerd, keert Remy van Heugten in zijn tweede film terug bij de thematiek van zijn speelfilmdebuut uit 2015: de verstikkende band tussen ouder en kind. Draaide Gluckauf (dat vier Gouden Kalveren won, waaronder die voor Beste Film) om een twintiger die de criminele schulden van zijn vader op zich neemt, in Mascotte is het hoofdpersonage een in zichzelf gekeerde tiener die zijn moeder wil beschermen. Wat problematischer wordt, wanneer zij haar baan bij een zorginstelling kwijtraakt en haar heil gaat zoeken in een soort van gelegenheidsprostitutie. Jerry heeft een blinde loyaliteit aan zijn moeder en is zich niet bewust van het haast incestueuze karakter van hun innige band.

Het is een heftig gegeven, dat Van Heugten samen met Gustaaf Peek, die ook het script voor Gluckauf schreef, weelderig optuigt met andere dramatische elementen. Jerry’s vader heeft zich jaren eerder van het gezin afgekeerd en de zoon is ervan overtuigd dat dat te maken heeft met zijn eigen aangeboren gebitsafwijking, waardoor een groot deel van zijn tanden ontbreekt. Dat hij er zonder zijn prothese een beetje freaky uitziet, zet hij bewust in tijdens clandestiene hooligangevechten, waar hij zijn agressie botviert op gelijkgestemden. Maar zelfs zijn eigen maten vinden hem te fanatiek, wat hem ook in deze groep tot outcast maakt. Jerry’s gewelddadige hobby contrasteert met de subcultuur waarin zijn zusje Emine haar toevlucht zoekt: zij gaat in pluche dierenpak naar feestjes waar ze andere furries ontmoet.

De film roept deze intrigerende werelden op, maar blijft vervolgens aan de buitenkant hangen, wat maar een van de frustraties is die Mascotte te bieden heeft. De plot blijkt een opeenvolging van interacties die er niet in slagen de personages diepte te geven; en terwijl de centrale relatie tussen moeder en zoon eerder onoprecht voelt dan disfunctioneel, zijn de meest onwaarachtige scènes die waarin clichématige bijfiguren als een harteloze werkgever, een zelfingenomen wethouder en een vieze man het verhaal komen opvullen. Het zijn types, afkomstig uit andere films en series, die alleen maar afleiden van de centrale thematiek van Mascotte. Waardoor de film uiteindelijk niet weet over te brengen waar hij nou helemaal over gaat.