Mary Anning

Deze innemende animatie werd al geselecteerd voor Annecy en Cinekid. Hoe een meisje met een passie voor fossielen haar plaats in de wereld opeist.

Tot de leukste momenten van deze eenvoudig maar stijlvol getekende 2D-animatiefilm behoren de botsingen van de nieuwsgierige twaalfjarige Mary Anning met de aartsconservatieve dominee van het Zuid-Engelse kustplaatsje waar ze opgroeit.

Het is 1811. Mary doet niets liever dan langs de steile kliffen zoeken naar fossielen van uitgestorven diersoorten uit lang vervlogen tijden. Maar volgens de dominee is dat allemaal onzin, want de in zes dagen geschapen wereld is zesduizend jaar oud en alle dieren zijn er nog. Zo’n duidelijke hint naar huidige complotdenkers en wetenschapsontkenners kan ook oudere kijkers van deze jeugd/familiefilm aanspreken.

Mary Anning (1799-1847) was een van de grondleggers van de paleontologie, in een tijd dat vrouwen in de wetenschap grotendeels genegeerd werden. Het getuigt van een passend vleugje tegendraadsheid dat regisseur Marcel Barelli, die ook meeschreef aan het scenario, in deze hommage koos voor een verhaal waarin Mary nog kind is, vormgegeven als animatie met een jong publiek in het achterhoofd. Wat niet wegneemt dat er grondige research is verricht. De feiten vermengt Barelli met wat hij zelf “poëtische fictie” noemt. Maar een aantal zaken die ik voor ietwat melodramatische toevoegingen hield, blijken niet verzonnen.

Mary verkoopt fossielen in een poging het gezin uit de armoede te halen. Maar wanneer haar moeder een beter betaalde baan in de stad wil aannemen waarvoor ze moeten verhuizen, weg van de kust, is Mary de wanhoop nabij. Intussen zet een geheimzinnige tekening haar op het spoor van iets groters.

Dat Mary hoofdschuddend wordt bekeken en door klasgenoten wordt uitgelachen is een beetje voorspelbaar. Ook zijn de makers soms wat te braaf en uitleggerig. Op zulke momenten zit er weinig poëzie bij. De Nederlandse stemmen werken niet altijd mee; ze missen soms de brutale levenslust waar Mary voor staat. Er wordt wel heel vaak “sorry” gezegd, en frasen als “laten we gaan zoeken” kunnen we best missen.

Gelukkig heeft het verhaal meer pit als Mary weer eens opstandig met de vuisten op tafel slaat, wegdrijft in dromen vol ammonieten, of onverwachte medestanders en curieuze figuren ontmoet. Dan is het weer een sympathiek avontuur over een meisje dat, aarzelend gesteund door haar oudere broer, met haar ontdekkingsdrang haar eigen weg volgt; ingebed in een bescheiden tijdsbeeld, speels met ook serieuzere emoties. De keus voor een simpele maar aansprekend uitgevoerde 2D-animatie werkt goed, terwijl een eigentijds muziekaccent (met onder meer een vleugje punkrock) voor de jonge kijkers de herkenning kan versterken.